Τα Λαμόγια: ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΑ ΕΚΛΟΓΟΛΑΓΝΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ.

Ας πούμε τα πράγματα με τ όνομά τους.

Στη ζωή ότι λάμπει δεν είναι κατ ανάγκη χρυσός. Και στην πολιτική τα λαμπερά συνθήματα που δεν τολμούν να αμφισβητήσουν το πολιτικό σύστημα και τους μηχανισμούς καταχειραγώγησης των μαζών, κατά κανόνα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά καλοσερβιρισμένες πλην όμως επικίνδυνες πολιτικές σκατούλες.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στα πλαίσια αυτής της χιλιοδοκιμασμένης πρακτικής, έρχονται και πάλι στο προσκήνιο από φερεφωνούντες και αβανταδόρους τα γλαφυρά συνθήματα περί της ανάγκης για άμεση προσφυγή σε εκλογές, εμφανίζοντας εν πολλοίς την εκλογική διαδικασία ως λυτρωτική διέξοδο από το πολυσύνθετο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και εθνικό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.

Αυτό όμως που επί της ουσίας επιχειρείται είναι να ευνουχιστεί η γλαφυρότητα ενός συνθήματος, προκειμένου να παραδοθεί, αφυδατωμένο από το ουσιαστικό περιεχόμενο του και φυσικά από την πολιτική του δυναμική, στη φαρέτρα του πολιτικού συστήματος, με στόχο τη δικαίωση των κυρίαρχων πολιτικών του επιλογών και προτεραιοτήτων.

Ας είμαστε ξεκάθαροι…

Η ευστοχία ενός πολιτικού συνθήματος, δεν προσδιορίζεται κυρίως από την ελκυστικότητα της φραστικής του διατύπωσης, αλλά πρωτίστως από το περιεχόμενο της πολιτικής του δυναμικής.

Ο πολιτικός ηγέτης θέλει το πολιτικό σύνθημα να είναι εργαλείο στα χέρια της κοινωνίας για τη δρομολόγηση καταλυτικών πολιτικών – και όχι μόνο - αλλαγών.

Ο πολιτικός αβανταδόρος το υποβαθμίζει σε επικίνδυνο μπούμερανγκ σε βάρος της για τη νομιμοποίηση των πολιτικών που την καταδυναστεύουν.

Η όψιμη εκλογική παραφιλολογία, σκόπιμα αποσιωπά ορισμένες απλές και από κάθε άποψη αυτονόητες αλήθειες...

Το σύνθημα για άμεση προσφυγή στις κάλπες «καιροφυλακτεί» πριν απ όλα στα μυαλά του επικίνδυνου θιάσου που μας κυβερνά. Αναζητά την καταλληλότερη ευκαιρία προκειμένου να καταφύγει σ αυτές, για να βγει με αναβαθμισμένη «εμπιστοσύνη» και «νομιμοποιημένη» την πλέον ανελέητη επιδρομή σε βάρος ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.
Το ίδιο σύνθημα συνιστά και μια «τρυφερή προσδοκία» των αριστεροδέξιων εξαπτέρυγων του πολιτικού συμβιβασμού, που αναζητούν εναγωνίως το ρόλο του αναβαθμισμένου κομπάρσου που θα προσδώσει στοιχεία «οικουμενικότητας» στην επικίνδυνη πολιτική με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία.
Επί της ουσίας αποκρύπτει την απόλυτη ταύτιση των πρασινογάλαζων επιλογών στις κυρίαρχες πολιτικές που εφαρμόζονται, και επιχειρεί έστω και ανομολόγητα, να εγκλωβίσει την κοινωνική οργή και αγανάκτηση, σε επικίνδυνες και αδιέξοδες πολιτικές αυταπάτες.
Βρίσκει το πατριωτικό κίνημα κατακερματισμένο με ευθύνη των ηγετίσκων που επιχειρούν άλλοτε αδέξια και άλλοτε ενσυνειδήτως επικίνδυνα να το καπηλευτούν, και ως εκ τούτου ανήμπορο προσωρινά να εκφράσει με ενιαίο τρόπο τη λαϊκή αντίσταση απέναντι στις εθνοκτόνες και κοινωνικά αποσυνθετικές πολιτικές που εφαρμόζονται.

Ρωτάμε… και το ρωτάμε ευθέως και απερίφραστα…

Τι έκαναν όλον αυτόν τον καιρό που η Ελληνική κοινωνία καταδυναστεύεται, οι «επαναστάτες» της εκλογολαγνείας, προκειμένου να μετουσιώσουν την αγανάκτηση, την οργή και το γενικευμένο πολιτικό μίσος σε πολιτικό ακτιβισμό, σε ένα πολιτικό κίνημα αμφισβήτησης που θα ακυρώνει μια προς μια τις κεντρικές πολιτικές επιλογές των τσιρακιών και των εντολοδόχων που αποδομούν συστηματικά τη χώρα??? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ…
Τι έκαναν όλον αυτόν τον καιρό που η εθνική κυριαρχία υπονομεύεται συστηματικά,προκειμένου να ορθώσουν ένα κίνημα αντίστασης που θα αμφισβητήσει σθεναρά τις επιλογές του ραγιαδισμού και θα επιδράσει καταλυτικά στις εξελίξεις??? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ…
Τι έκαναν όλον αυτό τον καιρό που ενοχοποιήθηκαν βάναυσα τα πατριωτικά συναισθήματα και που το αδίστακτο χέρι των τσιρακιών της παγκόσμιας διακυβέρνησης αποδομεί τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την εθνική άμυνα, την εθνική ταυτότητα, τα εθνικά σύνορα και επιχειρεί να δηλητηριάσει και την ίδια την εθνική συνείδηση αυτού του λαού??? Τι έκαναν προκειμένου να λειτουργήσουν συσπειρωτικά, ενωτικά, συνθετικά μέσα στην κοινωνία και να ορθώσουν ένα σθεναρό πατριωτικό κίνημα ικανό να ανατρέψει τα επικίνδυνα σχέδια τους??? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ.

Όλοι τούτοι αναζητούσαν μανιωδώς φραστικό καταφύγιο στην επιχειρηματολογία που διαφοροποιεί και αποσυνθέτει. Και δεν έδωσαν δεκάρα τσακιστή για τη φωνή της ψυχής που ενώνει και που είναι ικανή να κάνει τους Νενέκους να σκιάζονται για τις ολέθριες επιλογές τους, όσο θα μετατρέπεται σε αποφασισμένο κίνημα οργής.

Γιατί όλοι τούτοι αναζητούσαν παντού οχτρούς και αντίπαλους.

Γιατί όλοι τούτοι δεν τόλμησαν να πουν πως «όποιος δεν είναι εχθρός μας είναι μαζί μας».Βολεύτηκαν στον εγωιστικό τους μικρόκοσμο που έλεγε πως «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας», και έτσι στοχοποίησαν ηθελημένα ή αθέλητα την εθνική υπόθεση, αντί να τη μετασχηματίσουν σε αποφασισμένο κίνημα ανατροπής.

Και τώρα όλοι ετούτοι ζητάνε εκλογές, ξέροντας πως όταν έρθει η ώρα τους, θα τις υποδεχτεί ένα κίνημα αποδυναμωμένο, χωρίς έμπνευση, χωρίς στόχευση, χωρίς αποσαφηνισμένη προοπτική.

Γιατί όλοι ετούτοι ποτέ δεν κατάλαβαν πως ο ρόλος του ηγέτη δεν εξαντλείται στο να διατυπώνει πολιτικά συνθήματα, αλλά προσδιορίζεται από την ικανότητά του να τα μετατρέπει σε μαχητικά εργαλεία στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας, προκειμένου να εμποδίσει το πολιτικό σύστημα να τα μετατρέπει σε μπούμερανγκ σε βάρος της προσδοκίας και της ελπίδας της.

Γιατί όλοι αυτοί ποτέ δεν κατάλαβαν πως το ζητούμενο της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, δεν είναι υπόθεση περισσότερο ή λιγότερο ικανών διαχειριστών στις χρεοκοπημένες πολιτικές που κάποιοι επέλεξαν, αλλά υπόθεση ενός ισχυρού και αποφασισμένου κινήματος που θα κάνει κτήμα του αυτές τις αλλαγές και θα αναγορεύεται σε ορκισμένο μαχητή προκειμένου να τις υπερασπίσει.

Και για να τελειώνουμε οριστικά με την ακατάσχετη κενολογία…

Το δίλημμα δεν είναι αν θέλουμε ή δεν θέλουμε εκλογές.

Αυτό που δεν θέλουμε είναι εκλογικές αυταπάτες που θα εγκλωβίζουν και θα παροπλίζουν επικίνδυνα την κοινωνία από τη δράση.

Αυτό που θέλουμε είναι μια κοινωνία μαχόμενη που θα μετατρέψει ακόμα και τις εκλογές σε καταλυτική διαδικασία ανατροπής του πολιτικού συστήματος, και όχι σε κόλαφο για την οριστική αυτοπαγίδευσή της που θα του δώσει και πάλι την ευκαιρία να θριαμβεύσει και να αναβαθμίσει την ψευδεπίγραφη εμπιστοσύνη του σε επικίνδυνες γι αυτήν πολιτικές αυταπάτες.

Και σ όλους εκείνους που επιμένουν πεισματικά να μην αντιλαμβάνονται πως καταλύτης της πολιτικής συνέπειας είναι ο προσανατολισμός τους να εμπνέουν και να ενεργοποιούν με τρόπο αποτελεσματικό την ίδια την κοινωνία, τους κερνάμε τους εκπληκτικούς στίχους του βάρδου των Εξαρχείων με την ελπίδα αν μη τι άλλο να αφυπνιστούν.

Αρκεί φυσικά να το θέλουν...