Το πολιτικό παιχνίδι των ΔΕΞΙΩΝ της Νέας Τάξης.

Παναγιώτης Τραϊανού

Γιωργάκης – Αντιγιωργάκης,  Ντόρα – Αντιντόρα

Αυτό το οποίο πρέπει να δούμε είναι το πώς φιλοδοξούν αυτοί οι ΔΕΞΙΟΙ να κυβερνήσουν μια χώρα, χωρίς να έχουν ερείσματα μέσα στην κοινωνία της. Πώς φιλοδοξούν να κυβερνήσουν μια χώρα «εκλεκτών» ιδιοκτητών και «μη εκλεκτών» οικόσιτων. Πώς φιλο δοξούν να το καταφέρουν; Με μίμηση των πρακτικών των α φεντι κών τους. Με μίμηση της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής.

Σε έναν ενιαίο ιδεολογικά χώρο φιλοδοξούν να δημιουρ γή σουν δύο ομοειδή κόμματα, που παρασέρνουν τον λαό σε ψευδοδημοκρατικές εκλογές. Σε ένα κράτος, το οποίο ανήκει εξ’ ολοκλήρου σε «Αγγλοσάξονες» ΔΕΞΙΟΥΣ, φιλοδοξούν να παρα σύρουν τους «νέγρους» σε ένα παιχνίδι δημοκρατίας. Σε ένα παιχνίδι, όπου οι εκλεκτοί στα γραφεία τους θ’ αποφασίζουν για το ποιος θα κυβερνήσει και ο λαός απλά θα νομιμοποιεί με την ψήφο του την επιλογή τους. Με συνέδρια-φιέστες, σημαιάκια και πολύ χρω μα καπέλα θ’ αποφασίζουν δια βοής οι όχλοι. Μερικές φωτο γρα φίες με παιδιά και αναξιοπαθούντες και έτοιμοι οι ηγέτες. «Όπως Αμερική».

Αυτός είναι ο στόχος. Ορίζουν έναν εχθρό, ο οποίος αφορά την κοινωνία στο σύνολό της και είναι για παράδειγμα η τρομοκρατία και «παίζουν» το παιχνίδι της δημοκρατίας των προσώπων. Μιας δημοκρατίας των ίδιων κομμάτων, των ίδιων πολιτικών, των ίδιων χορηγών. Οι Αμερικανοί και το Κολέγιο θα ορίζουν τις ηγεσίες των κομμάτων και απλά ο λαός με την ψήφο του επικυρώνει τις επιλογές τους. Η ΔΕΞΙΑ με τον τρόπο αυτόν φιλοδοξεί να ελέγξει τα πάντα.

Είναι τόσο σίγουροι, που δεν σέβονται πλέον ούτε τα προσχή ματα. Είναι τόσο βέβαιοι για την ισχύ των Αμερικανών, που δεν διστάζουν να προκαλούν τον κόσμο. Παντού ΔΕΞΙΟΙ χωρίς προ κα λύμ ματα. Δίπλα στον ΔΕΞΙΟ Γιωργάκη, που παριστάνει τον «σοσιαλιστή», βάζουν ως βασικό σύμβουλό του τον ΔΕΞΙΟ Γερουλάνο. Ένα γνήσιο παιδί αυλοκολάκων του τέως βασιλιά. Δίπλα στην κομμουνίστρια Παπαρήγα βάζουν ως εκπρόσωπο του ΚΚΕ την ΔΕΞΙΑ Κανέλη. Τα παιδιά των «παραθεριστών», των δοσίλογων και των προδοτών έχουν χάσει κάθε μέτρο.

Όλα ένα παιχνίδι με επαγγελματίες νικητές, οι οποίοι δεν ανήκουν στον λαό. Επαγγελματίες, που είναι «καταδικασμένοι» να μας κυβερνήσουν από την παιδική τους ηλικία. Γεννημένοι «εκλεκτοί», όλοι τους ΔΕΞΙΟΙ. ΔΕΞΙΟΙ, όπως ο γιος του ΔΕΞΙΟΥ Ανδρέα Παπανδρέου. ΔΕΞΙΟΙ, όπως ο ανιψιός του ΔΕΞΙΟΥ Καραμανλή. ΔΕΞΙΟΙ, όπως η κόρη του αποστάτη.

Ηγέτες ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων, που στελεχώνονται καθαρά από ΔΕΞΙΟΥΣ. Όλοι οι κυρίαρχοι της προηγούμενης κατάστασης έβα λαν ή επιδιώκουν να βάλουν μέσα στη Βουλή τα φυσικά τους παιδιά. Όπως ακριβώς συνέβαινε προπολεμικά. Όπως ο γιος του Ελευθέριου Βενιζέλου ήταν «καταδικασμένος» να διαδεχθεί τον πατέρα του. Ένας κληρονόμος «Γιωργάκης» εκείνης της εποχής.

Το ανάλογο γίνεται και σήμερα. Τον δεξιό ΔΕΞΙΟ Βαρβιτσιώτη τον διαδέχθηκε ο γιος του. Τον σοσιαλιστή ΔΕΞΙΟ Γεννηματά τον διαδέχθηκε η κόρη του. Οι πάντες έχουν μπει σ’ αυτό το παιχνίδι. Όλα κοινά σε ένα κοινό παιχνίδι. Κύριο κοινό χαρακτηριστικό τους τα «πιστοποιητικά» της ΔΕΞΙΑΣ, που εκδίδει το Κολέγιο Αθηνών.

Από τη στιγμή που κυριάρχησε η Νέα Τάξη, ευνόητο είναι ότι θα άλλαζαν και οι πρακτικές ελέγχου του λαού. Από τη στιγμή που κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ, έπρεπε ν’ αλλάξουν οι πολιτικοί «λόγοι» των κομμάτων. Δεν απέδιδε πλέον το παιχνίδι της δήθεν ιδεολογικής σύγκρουσης. Το παιχνίδι των ΔΕΞΙΩΝ, που παρί σταναν είτε τους Δεξιούς είτε τους σοσιαλιστές.

Σήμερα το παιχνίδι γίνεται καθαρά με όρους παιχνιδιού. Με τη χρήση εργαλείων παιχνιδιού. Με τη χρήση των ΜΜΕ και των εταιρειών τύπου MRB. Ποιος είναι ο ρόλος αυτής της εταιρείας στο σύγχρονο πολιτικό «παιχνίδι»; Η εταιρεία αυτή «παίζει» με τα ένστικτα της κοινωνίας. Αυτή μετατρέπει την κοινωνία σε «αρένα». Αυτή μετατρέπει τον δήθεν πολιτικό διάλογο σε άναρθρες κραυγές όχλων. Αυτή μετατρέπει τις πολιτικές συγκεντρώσεις σε κερκίδες γηπέδων.

Όλοι είδαμε σχετικά πρόσφατα τον ΔΕΞΙΟ Βουλγαράκη να εκφράζει τον πολιτικό του λόγο σαν αρχηγός κερκίδας και όχι ως πολιτικός. Γίνεται πολιτική συγκέντρωση και κυρίαρχος δεν είναι ο πολιτικός λόγος του πολιτικού που την πραγματοποιεί, αλλά οι γηπεδικές κραυγές του όχλου που τον υποστηρίζει. Αρένα έχει γίνει το πολιτικό περιβάλλον που φιλοδοξεί να ελέγξει η ΔΕΞΙΑ.

Όμως, στις αρένες υπάρχουν πάθη και εκφράζονται προ τιμή σεις. Προτιμήσεις, τις οποίες ελέγχει το σύστημα. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις αρένες τις έφτιαξε το ίδιο σύστημα, για να ελέγχει τους λαούς και όχι οι ίδιοι οι λαοί, για να καλύψουν κάποιες ανάγκες τους. Τις αρένες τις έφτιαξε το σύστημα, για να δώσει πολιτική απόδοση στην έννοια «άρτος και θεάματα» και να υπνωτίσει τον λαό. Να αποκτήσει ρόλο και το ίδιο, ως διοργανωτής φιλολαϊκών θεαμάτων. Όταν μέσα στην αρένα κατορθώνει το σύστημα και βάζει ακόμα κι αυτούς τους οποίους θα ψηφίσει ο κόσμος για να τον κυβερνήσουν, τότε οι στόχοι του έχουν επιτευχθεί πλήρως. Ακόμα και η δημοκρατία πέφτει θύμα της βαρβαρότητας. Αυτό είναι το ζητούμενο για τη ΔΕΞΙΑ και τη βαρβαρότητά της. Να παρασύρει τον λαό στο «παιχνίδι», ώστε να μην χάσει την εξουσία της.

Το πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό το «παιχνίδι» της ΔΕΞΙΑΣ, μπορεί να το καταλάβει κάποιος, επεξεργαζόμενος τα στοιχεία που εκρέουν από το ίδιο το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Για παράδειγμα, οι μετρήσεις της εταιρείας MRB αποκαλύπτουν ότι ένα κολοσσιαίο ποσοστό —πάνω από 70% του ελληνικού λαού— αμφισβητεί παντελώς τα σημερινά ΔΕΞΙΑ πολιτικά πρόσωπα.

Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας της ίδιας έρευνας της ίδιας εται ρείας, τα ποσοστά των προτιμήσεων του λαού απέναντι στα ίδια πρόσωπα είναι ιδιαίτερα υψηλά. Βλέπουμε ποσοστά δημοφιλίας ΔΕΞΙΩΝ πολιτικών, που ξεφεύγουν από τη λογική. Αυτά τα ποσοστά είναι εκείνα τα οποία προκαλούν τη συσπείρωση που παγιδεύει τους πάντες στα ίδια πράγματα, τα οποία και αμφισβητούν.

Πώς μπορεί να συμβεί αυτό το αντιφατικό; Πώς μπορεί δηλαδή ένας λαός να αμφισβητεί πλήρως τα πολιτικά πρόσωπα και ταυτόχρονα να υποστηρίζει φανατικά τα ίδια αυτά πρόσωπα; Πώς μπορεί να σκεφτεί κάποιος έναν λαό Αριστερό να παθιάζεται τόσο πολύ με τους ΔΕΞΙΟΥΣ που τον κυβερνούν και με τους οποίους δεν έχει καμία σχέση;

Ας σκεφτεί κάποιος τελείως ποδοσφαιρικά. Όλοι οι άνθρωποι μπορεί να προτιμούν να βλέπουν στην τηλεόρασή τους να παίζουν μεταξύ τους η Αργεντινή με τη Βραζιλία. Το γεγονός ότι μπροστά σ’ αυτές τις ομάδες δεν βάζουν τον Αστέρα του Κάτω Μαχαλά με την Αστραπή του Άνω Μαχαλά, δεν σημαίνει ότι, αν δουν ένα παιχνίδι των «κουτσών», δεν μπορούν να φανατιστούν. Η σύγκρουση σε φανατίζει και όχι η ποιότητα των συγκρουόμενων.

Αυτό είναι το όλο κόλπο της MRB. Μετατρέπει την πολιτική σύγκρουση σε παιχνίδι. Μετατρέπει τη νίκη σε κυρίαρχο στόχο και δίνει στους πολιτικούς την ιδιότητα των παικτών και στους πολίτες την ιδιότητα των οπαδών. Ο μόνος στόχος που υπάρχει για τον «παίκτη» είναι η νίκη και τίποτε άλλο. Αυτή η ιδιομορφία του παιχνιδιού είναι που το κάνει εκμεταλλεύσιμο για τους ΔΕΞΙΟΥΣ που μας κυβερνάνε. Γιατί; Γιατί η νίκη δίνει χαρά και η ήττα λύπη.

Από αυτό το σημείο αρχίζουν τα άσχημα. Το παιχνίδι απευθύ νεται καθαρά στα ζωικά ένστικτα του ανθρώπου. Για τους ίδιους λόγους που, όταν ένας σκύλος κυνηγάει μια γάτα, στο πέρασμά του παρασέρνει όλους τους σκύλους στη «μάχη» του, την οποία μετατρέπει σε μάχη του «είδους» του, έτσι συμβαίνει και στο παιχνίδι.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των «ειδών» παρασέρνει τους πάντες στη μάχη. Παρασέρνει τους πάντες στην υποστήριξη αυτών που θεωρούν ομοίους τους. Παρασέρνει αυτούς, που τα ένστικτα του «είδους» τους τούς ωθούν στο να υποστηρίξουν τον όμοιό τους. Είναι καθαρά ενστικτώδης η αντίδραση. Επειδή πρόκειται περί σύγκρουσης, τα πάντα βρίσκονται στη λογική της δράσης και της αντίδρασης. Όταν χαίρεσαι με τη νίκη του ομοίου σου, κάποιοι λυπούνται αναγκαστικά με την ήττα του δικού τους ομοίου.

Από εκείνο το σημείο τα πάντα είναι εύκολα και «ρυθμίζονται». Οποιοδήποτε μίσος υπάρχει στην κοινωνία μπορεί να γίνει εκμε ταλ λεύσιμο, γιατί μπορεί να «μαντρώσει» αυτούς τους οποίους μισούν κάποιους άλλους. Αυτά τα οποία λένε οι αφελείς ότι τα παιχνίδια ενώνουν τον κόσμο είναι αηδίες. Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, για παράδειγμα, αγαπούν το ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο ενώνει τον κόσμο. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αγαπούν το συγκεκριμένο παιχνίδι, επειδή θέλουν να υπάρχουν οι συνθήκες που τους δίνουν χαρά εις βάρος κάποιων άλλων.

Αν δεν υπάρχει το ποδόσφαιρο, πού θα βρουν την ευκαιρία να στεναχωρήσουν αυτούς τους οποίους μισούν; Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, οι φτωχοί, που είναι τα αιώνια θύματα των ισχυρών, πού θα έβρισκαν «στίβο» για να τους «πληγώσουν»; Πού θα έβρισκαν χώρο, όπου θα μπορούσαν αυτοί να γελούν και οι μόνιμα κυρίαρχοι της κοινωνίας να είναι στεναχωρημένοι;

Αυτή είναι η λογική του παιχνιδιού και αυτό εκμεταλλεύεται η ΔΕΞΙΑ, που ελέγχει τον δικομματισμό. Στο παιχνίδι δεν υποστη ρίζεις μόνον αυτόν που μπορεί να σου δώσει χαρά με τη νίκη του. Υποστηρίζεις αυτόν που μπορεί με τη νίκη του να δώσει λύπη σ’ αυτόν που μισείς.

Τα πάντα στα παιχνίδια έχουν τη λογική του πολέμου. Στον πόλεμο ο καλύτερος φίλος σου είναι ο εχθρός του εχθρού σου. Ένας άνθρωπος μπορεί να φανατιστεί με το πιο αδιάφορο παιχνίδι της πιο αδιάφορης ομάδας, μόνον και μόνον αν δει αυτόν που μισεί να κάνει επιλογή υπέρ κάποιου από τους αντιπάλους. Του αρκεί να εκδηλώσει τη συμπάθειά του υπέρ του ενός και αυτός θα υποστηρίξει τον άλλο.

Μπορείς δηλαδή να μετατρέψεις σε φανατισμένη «κόλαση» ακόμα κι ένα παιχνίδι σχολικού πινγκ-πονγκ. Αρκεί να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και πώς πρέπει να το κάνεις. Αρκεί ένας προβοκάτορας και είναι θέμα χρόνου να σκοτωθούν άνθρωποι για έναν σχολικό αγώνα πινγκ-πονγκ. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αρκεί κάποιος πονηρός να βρει ένα κοινό σημείο μεταξύ του ενός από τους αντιπάλους με τον εαυτό του και με μια μερίδα της κερκίδας και να το κάνει «σημαία». Αυτό είναι κάτι το εύκολο, γιατί ο κάθε «παίκτης» μπορεί να διαφέρει από τον άλλο σε εκατομμύρια πράγματα, που διαφοροποιούν τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Αν κάποιος «παίξει» με τα πράγματα αυτά, μπορεί να οδηγήσει στον φανατισμό. Μπορεί για παράδειγμα το ένα παιδί που αγωνίζεται να είναι πλούσιο και το άλλο φτωχό. Μπορεί το ένα να είναι λευκό και το άλλο μαύρο. Μπορεί το ένα να είναι από τον «πάνω μαχαλά» και το άλλο από τον «κάτω μαχαλά». Εκατομμύρια «μπορεί» μπορεί να διαφοροποιούν το ένα παιδί από το άλλο. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να διχαστούν οι πάντες και οι αντίπαλοι να γίνουν μονομάχοι-αντιπρόσωποι της κερκίδας. Αρκεί να φωνάξει κάποιος «παίξε» γι’ αυτόν ή για τον άλλο λόγο και θα δημιουργηθεί η απαραίτητη ένταση.

«Παίξε» για τον μαχαλά σου, για την κοινωνική σου τάξη, για τη φυλή σου, για την ιδεολογία σου κλπ.. «Παίξε» για ν’ αποδείξεις όχι μόνον την «ανωτερότητά» σου, αλλά και την «ανωτερότητα» των ομοίων σου που παρακολουθούν από την κερκίδα και «επεν δύ ουν» σ’ εσένα. Ο ένας βλάκας προβοκάτορας, που θα εκδηλώσει την υποστήριξή του για βλακώδεις λόγους υπέρ του ενός αγωνιζόμενου, αμέσως θα συσπειρώσει τους «άλλους» υπέρ του αντιπάλου του. Η συσπείρωση των πρώτων θα οδηγήσει σε αντισυσπείρωση των υπολοίπων και το γήπεδο θα γίνει κόλαση. Με τον πιο απλό τρόπο μπορεί κάποιος να προκαλέσει τα ένστικτα του ανθρώπου και να τον παρασύρει σε αθλιότητες.

Οπουδήποτε στη σύγχρονη και υποτίθεται πολιτισμένη Ελλάδα μπορεί ένας σχολικός αγώνας να οδηγήσει σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Αρκεί να φωνάξει κάποιος «παίξε» για τους Πόντιους, για τους Πομάκους, για τους Αρβανίτες, για τους κομμουνιστές, για τους βορειοελλαδίτες, για τους Θεσσαλούς κλπ.. Όπου υπάρχει δηλαδή μια βάση, που να δημιουργεί διχασμό και άρα ένταση, μπορεί με τον κατάλληλο χειρισμό της να μετατραπεί σε μίσος και ακρότητες με τη χρήση της έννοιας του «αγώνα».

Αυτό είναι μια διαδικασία, η οποία δεν αφορά την ευφυΐα, ώστε να θεωρήσει κάποιος ότι οι κουτοί άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι τους αφορά. Είναι καθαρά ζωώδης αντίδραση, που αφορά τους πάντες μηδενός εξαιρουμένου.

Ακόμα και ο γράφων, ο οποίος υποτίθεται γνωρίζει τι συμβαί νει, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη λογική. Μπορεί να το αποφύγει μόνον εάν δεν συμμετάσχει στο «αγωνιστικό» δρώμενο. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αποφύγει τα ζωικά του ένστικτα. Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι αυτός έχει χαρεί με τη νίκη της επιλογής του και έχει χαρεί με την λύπη εκείνων, που ήταν συσπειρωμένοι γύρω από τη «διαφορετικότητά» τους.

Είναι αναπόφευκτο να συμβεί αυτό. Ακόμα και να καταλα βαίνεις τι συμβαίνει, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη ζωική σου φύση. Ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι κάποιος επίτηδες σε προκαλεί και σε «κουρδίζει», είναι αδύνατον να μην υποστηρίξεις —έστω και υποσυνείδητα— αυτόν τον οποίο με την νίκη του θα «τιμωρήσει» με στεναχώρια τον προβοκάτορα. Αυτό είναι φυσικό φαινόμενο, όπως είναι η βαρύτητα. Είτε έξυπνος είναι κάποιος είτε βλάκας, όταν πέσει από μια πολυκατοικία, προς τα κάτω θα πάει και όχι προς τα επάνω.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το πολιτικό σκηνικό και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται η ΔΕΞΙΑ. Όπως ένα παιδί, που παίζει πινγκ-πονγκ μέσα σε ένα κλίμα φανατισμού, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποδείξει ότι είναι ανώτερο ή εξυπνότερο από αυτούς τους οποίους υποτίθεται αντιπροσωπεύει, έτσι συμβαίνει και με τους πολιτικούς.

Οι ΔΕΞΙΟΙ πολιτικοί δεν έχουν πλέον την ανάγκη ν’ αποδεί ξουν τίποτε και σε κανέναν. Η ανωτερότητα ή η εξυπνάδα αποδίδεται στην παράταξη και αυτοί απλά αντιπροσωπεύουν την παράταξη σε ένα «παιχνίδι». Δεν είναι ηγέτες, οι οποίοι προκύ πτουν μέσα από αξιοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες ελέγχουν τις δυνατότητές τους ή τα οράματά τους.

Απλά αντιπροσωπεύουν κάποιους. Έτυχε να τους αντιπρο σω πεύουν. Θα μπορούσαν να προκύπτουν και με κλήρωση. Θλιβερές ΔΕΞΙΕΣ υπάρξεις, που μπαίνουν στην «αρένα» και περι­μέ νουν να εισπράξουν από την ανικανότητα των επίσης θλιβε ρών αντι πάλων τους. Ο όχλος αποφασίζει δια βοής ποιος θα επικρατήσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι σημερινοί ΔΕΞΙΟΙ αρχηγοί αναλίσκονται στη φιλολογία περί παρατάξεων. Ο μόνος στόχος τους είναι να διχάσουν το κοινό ή να υπενθυμίσουν τους διχασμούς του. Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονται αυτόματα και ερήμην τους. Μέχρι και ο αμερικανοθρεμμένος και αγγλόφωνος Γιωργάκης επιχειρεί να μας δουλέψει. Ψελλίζει κάτι ακατανόητα περί «Ντεξιάς» και «παρακράτους».

Από εκεί και πέρα περιμένουν «εισπράξεις». «Εισπράξεις», οι οποίες προέρχονται από ένστικτα και όχι από τη λογική. Εκλέ γονται από ενστικτώδεις αντιψήφους και όχι από λογικές ψήφους. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Η λογική σού λέει τι να ψηφίσεις. Να σκεφτείς τα δεδομένα και αφού κρίνεις ν’ αποφα σίσεις. Να ψηφίσεις αυτόν που θεωρείς ότι μπορεί να γίνει ηγέτης σου. Όταν λειτουργούν τα ένστικτα, αυτή η λογική δεν λειτουργεί. Το ένστικτο σού υποδεικνύει απλά ν’ αντιδράσεις.

Αντιπαθείς τον Γιωργάκη, επειδή η λογική σού λέει ότι είναι παντελώς ανίκανος; Αντιπαθείς τον γείτονά σου, επειδή η λογική σού λέει ότι είναι ένας βολεψιματάκιας, ο οποίος έχει επενδύσει στον Γιωργάκη; Ψηφίζεις τον «Αντιγιωργάκη», απλά για να μην βγει ο Γιωργάκης, ο οποίος με βάση την κρίση σου αντιπρο σωπεύει ό,τι αντιπαθείς. Ψηφίζεις τον ΔΕΞΙΟ «Αντιγιωργάκη», απλά για να τιμωρήσεις τον γείτονα. Δεν έχει σημασία αν απέναντί του και στον ρόλο του «αντί» είναι η ΔΕΞΙΑ Ντόρα. Ακόμα κι ένα πραγματικό γαϊδούρι να βάλεις «απέναντί» του, θα πάρει χιλιάδες ψήφους.

Τα πάντα έχουν στηθεί σ’ αυτήν τη λογική του «αντί». Στα ένστικτα που το προκαλούν. Το σύνολο των δημοσκοπήσεων έχουν αυτόν τον στόχο. «Μετράνε» συγκεκριμένα πράγματα, που ενεργοποιούν τα ένστικτα του λαού. Για παράδειγμα, «μετράνε» τη δημοφιλία των πολιτικών γενικά. Αυτό, εκτός του ότι είναι λάθος και δεν έχει νόημα, αφήνει «χώρο» και για παιχνίδια. Τι σημαίνει αυτό; Τι νόημα έχει να μπει η Ντόρα σ’ αυτήν τη μέτρηση, όταν αυτοί οι οποίοι καλούνται ν’ αποφασίσουν αν τη συμπαθούν ή όχι δεν θα την ψηφίσουν; Νόημα έχει να δει κάποιος τη δημοφιλία της μέσα στον χώρο τον οποίον δραστηριοποιείται και άρα εκεί όπου λειτουργεί η λογική. Νόημα έχει να δει κάποιος τη δημοφιλία της μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Εκεί όπου πρέπει οι όμοιοι ν’ αποφασίσουν για τον ηγέτη τους.

Ενώ όμως δεν έχει νόημα αυτή η μέτρηση, έχει τεράστια απόδοση, γιατί αφήνει χώρο για παιχνίδια. Γιατί ενεργοποιεί ένστικτα. Ποια ένστικτα; Αυτά των «άλλων». Μπαίνει και ο απλός πολίτης στο παιχνίδι της νίκης. Συμμετέχει σε ένα παιχνίδι, του οποίου την ουσία αγνοεί. Νομίζει, για παράδειγμα, ότι μπορεί με τη δημοσιοποίηση της άποψής του να κάνει ζημιά στον αντίπαλο. Η μεγαλύτερη συμπάθεια του Γιωργάκη προέρχεται από νεοδημο κράτες. Η μεγαλύτερη συμπάθεια της Ντόρας προέρχεται από πασόκους, γιατί αυτό λέει το ένστικτο. Το ζωώδες ένστικτο του οπαδού και όχι η λογική του πολίτη.

Αν επίκειται ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής, τι λέει το ένστικτο του οπαδού; Αν από τη δική του επιλογή επηρεαζόταν η σύνθεση της ομάδας του αντιπάλου, τι επι λογή θα έκανε σε μια πιθανή δημοσκόπηση; Θα ήταν δημοφιλής ανάμεσα στους Βραζιλιάνους οπαδούς ο καλύτερος αργεντινός ποδοσφαιριστής; Θα ήταν δημοφιλής ανάμεσα στους Αργεντινούς οπαδούς ο «μάγος» της Βραζιλίας; Δημοφιλής θα ήταν ο πρώτος «κουτσός» της αντίπαλης χώρας. Αυτός ο οποίος θα επηρέαζε αρνη τικά την αγωνιστική παρουσία του αντιπάλου. Αυτός ο οποίος θα ήταν ένα άχρηστο «έρμα» στον αγώνα για τη νίκη.

Απλά είναι τα πράγματα. Δημοφιλής στις τάξεις των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Γιωργάκης, γιατί η ύπαρξή του στο αντίπαλο στρατόπεδο αυξάνει τις πιθανότητες της νίκης τους. Δημοφιλής στις τάξεις των οπαδών του ΠΑΣΟΚ είναι η Ντόρα, γιατί το μητσοτακαίηκο λειτουργεί διασπαστικά για το κόμμα και ως εκ τούτου μειώνει την πιθανότητα επιτυχίας. Αν με τη γενική δημοφιλία εκλέχθηκε ο Γιωργάκης αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και η Ντόρα θέτει υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ, υπάρχει πρόβλημα.

Ο πρώτος που πραγματικά έφαγε γλυκό «ψωμί» από τη λογική του στημένου «αντί» ήταν ο Μητσοτάκης. Αυτός κατόρθωσε και έγινε αρχηγός μιας «παράταξης» που τον μισούσε, μόνο και μόνο επειδή αυτή η «παράταξη» μισούσε ακόμα περισσότερο τον Αν δρέα. Ο πρώτος ηγέτης «παράταξης» στην ελληνική πολιτική ιστο ρία, τον οποίο μισούσαν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του.

Ποτέ και καμία ψήφο δεν πήρε ο Μητσοτάκης, επειδή κάποιοι τον αγάπησαν. Τις ψήφους τις έκλεβε, εκμεταλλευόμενος το μίσος τους για τον Ανδρέα. Αυτό κάνουν και σήμερα οι πολιτικοί μας. Χωρίς την παραμικρή αξία, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, κατορθώνουν και ενεργοποιώντας ένστικτα, μας κυβερνάνε.

Αυτό ήταν το ζητούμενο, γιατί, ξεπερνώντας το πρόβλημα της λογικής του «πολίτη ψηφοφόρου», διαχειρίζονται την κατάσταση με τα ένστικτα του «οπαδού ψηφοφόρου». Με τον τρόπο αυτόν μπορεί η ΔΕΞΙΑ οικογενειοκρατία να λειτουργήσει χωρίς πρόβλημα. Αρκεί στον ΔΕΞΙΟ ηλίθιο, που παριστάνει τον ηγέτη, να σταθεί απέναντί του ως αντίπαλος ένας άλλος εξίσου ΔΕΞΙΟΣ ηλίθιος. Αρκεί ο «δικός» μας ο ηλίθιος να είναι κατά τη γνώμη μας καλύτερος από τον ηλίθιο των «άλλων».

Φτάσαμε στο σημείο οι υποτιθέμενοι ηγέτες να είναι κατώτεροι του μέσου πολίτη. Γελάνε όλοι οι Έλληνες με τον Γιωργάκη και την ασχετοσύνη του, αλλά αυτός είναι ακλόνητος στην ηγεσία του ενός πόλου του δικομματισμού. Γελάνε όλοι, γιατί καταλαβαίνουν τις αδυναμίες του. Έγινε τίποτε επειδή κατάλαβαν ότι το «παιντί» είναι για τα ιδρύματα και δεν μιλάμε για τα μη κερδοσκοπικά;

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τον λόγο που αναφερθήκαμε στη λογική του παιχνιδιού και γιατί μιλήσαμε για κερκίδες ελεγχόμενες. Δεν υπάρχει πρόβλημα πλέον με την ειδική προσωπική αξία αυτού που αγωνίζεται για την εξουσία. Δεν υπάρχει πρόβλημα με την εμφανή αδυναμία του, ακόμα και σε σχέση με τον πιο απλό πολίτη.

Πώς γίνεται αυτό; Είναι σαν να πηγαίνουν ποδοσφαιρόφιλοι άνδρες στο γήπεδο, για να παρακολουθήσουν αγώνα ποδο σφαίρου των Special Olympics. Δεν τους απασχολεί αν όλοι τους είναι αρτιμελείς και πιο καταρτισμένοι από αυτούς που αγωνίζονται στο γήπεδο. Τους ενδιαφέρει η ομάδα τους να νικήσει την ομάδα των άλλων. Τους ενδιαφέρει ο εκπρόσωπός τους να νικήσει τον εκπρόσωπο των άλλων.

Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κάποιος να καταλάβει πλέον τι σημαίνει η εμετική «συμμετοχική δημοκρατία» του Γιωργάκη. Τι είναι αυτό το καινούργιο «φρούτο»; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Τι ακριβώς ξεχωρίζει τον ηγέτη από τους οπαδούς του; Τι είναι αυτό το οποίο τον κάνει ξεχωριστό, ώστε να ζητήσει την ψήφο τους; Η γνώση του, οι ιδέες του και τα οράματά του. Οι απαντήσεις που δίνει σε όλα τους τα προβλήματα. Οι προτάσεις του. Όλα αυτά τα στοιχεία τα διαθέτει ένας ηγέτης και γι’ αυτό στη συνέχεια καταλαμβάνει τη θέση του.

Ο Γιωργάκης έχει προκαταβολικά κατακτήσει τη θέση του ηγέτη —λόγω κληρονομιάς—, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζουν τον ηγέτη, δεν τα διαθέτει. Τι κάνει; Τα ζητά από τους οπαδούς. Ζητά από αυτούς τις προτάσεις και τις ιδέες. Ζητά από αυτούς το κεφάλαιο, για να το διαχειριστεί. Απλά πράγματα. Αφού δεν μπορείτε εσείς να μπείτε στο «ρινγκ», γιατί εγώ κληρο νόμησα το «σκαμνάκι» του πατέρα μου, δώστε μου τα «γάντια» για ν’ αγωνιστώ. Πέστε μου τι θέλετε ν’ ακούσετε και εγώ θα βγω και θα τα πω. Θα βάλω το καλό μου το κουστούμι και θα πω αυτά που εσείς μου δώσατε σε «σκονάκι».

Με τον τρόπο αυτόν η κοινωνία δεν αναζητά νέους ηγέτες από τις δυνάμεις της κοινωνίας. Αναζητά ιδέες, για να τις παραδώσει στον «διορισμένο» ηγέτη της ΔΕΞΙΑΣ. Γι’ αυτόν τον ΔΕΞΙΟ αρκεί ν’ αποδείξει ότι είναι «καλό» παιδί, για να διατηρήσει τη θέση του. Θα σκουπίσει τον συνεδριακό χώρο, θα χορέψει με τους απόκληρους της κοινωνίας και θα κάνει ποδήλατο με κίνδυνο —αν είναι ανισόρροπος— να σπάσει κανένα χέρι.

Ακόμα κι αν οι ιδέες τις οποίες θα προβάλει δεν είναι καλές, δεν τις χρεώνεται ο ίδιος. Τις χρεώνονται αυτοί οι οποίοι του τις έδωσαν. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ έχει το πρόβλημα που δεν «γεννά» ιδέες και όχι ο «στείρος» ηγέτης του. Αυτός είναι ο άτυχος που έχει τέτοιους οπαδούς και όχι αυτοί που έχουν τέτοιον ηγέτη. Αυτή είναι η «συμμετοχική δημοκρατία» των «συμμετεχόντων» οπαδών. Ο Γιωργάκης τετραγώνισε τον κύκλο.

Αυτή είναι η λογική της νέας πολιτικής κατάστασης. Αυτή είναι η λογική της νέας ΔΕΞΙΑΣ. Η ΔΕΞΙΑ Ντόρα στηρίζει με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους τον ΔΕΞΙΟ Γιωργάκη, γιατί φιλοδοξεί να δημιουργήσει συνθήκες «ντέρμπι». Το «ντέρμπι» των «αιωνίων» και των επιγόνων τους. Το «ντέρμπι» των κουτσών κληρονόμων. Φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός της χώρας μόνο και μόνο γιατί κάποιοι συμπολίτες μας βγάζουν «σπυριά» και μόνον στην ιδέα ότι μπορεί αυτός ο τόπος κάποτε να πέσει στα χέρια του Γιωργάκη και της μάνας του.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Φιλοδοξεί ο Γιωργάκης να γίνει πρωθυπουργός χάρη στις ψήφους αυτών που μισούν τη Ντόρα ή τον Κωστάκη. Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι έτσι λειτουργεί η «δημοκρατία» της ΔΕΞΙΑΣ της Νέας Τάξης. Η «συμμετοχική δημοκρατία» των διορισμένων ΔΕΞΙΩΝ —από τους Αμερικανούς— ηγετών. Όποιος και να «διοριστεί» ν’ αντιπροσω πεύσει τις «παρατάξεις», τα ίδια πράγματα θα κάνει. Θα διοριστεί από τους γονείς του και τα αφεντικά τους και μετά θα περιμένει τη νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου.

Ένα χάδι, είτε του Μπους είτε της Ολντμπράιτ, φτάνει για να πάρει το «χρίσμα» του ηγέτη. Μια φωτογραφία με την Κοντολίσσα και αμέσως αποκτάται η «διεθνής ακτινοβολία». Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν προβλήματα, τρέχουν για φωτογραφίες. Φτάσαμε στο σημείο η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας να φάει «πόρτα» από μπράβο του Πούτιν, γιατί αναζητούσε τρόπο να βγει μια φωτογραφία μαζί του. «Photo opportunity» το λένε τα αμερικανο θρεμμένα κουτορνίθια. Αυτό θέλουν. Μια φωτογραφία.

Μετά —ερήμην τους— αναλαμβάνει η MRB να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό. Τι κάνει; Εκμεταλλεύεται τη λογική της σύγκρου σης του παιχνιδιού. Λειτουργεί σαν γραφείο στοιχημάτων. Κανένας δεν συμπαθεί τον «Βραδυποριακό» ή τον «Πεζοποριακό», αλλά όλοι θα τρέξουν την τελευταία στιγμή να υποστηρίξουν κάποιον από αυτούς στη μεταξύ τους σύγκρουση. Αρκεί να δουν ποιοι μισητοί εχθροί τους βρίσκονται πίσω από ποιον και αυτόματα μετατρέπουν το μίσος τους σε «αντιψήφο».

Ο αναγνώστης κατάλαβε πώς ελέγχεται πλήρως από τους ΔΕΞΙΟΥΣ η εξουσία; Κατάλαβε πώς, ενώ στο τυπικό επίπεδο δεν έχουν αλλάξει οι νόμοι της Δημοκρατίας, έχει επιβληθεί εκ νέου ο φασισμός της ΔΕΞΙΑΣ; Ο φασισμός των δοσίλογων και των «παραθεριστών» και των γόνων τους. Όλα ένα «στοίχημα» και η MRB ένας απατεώνας «παπατζής», που «κατασκευάζει» διαρκώς μάχες «στήθος» με «στήθος», για να μην χάνει ο όχλος το ενδια φέρον του.

Παλαιότερα αυτό γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια τις παραμονές εκλογών και μετά γινόταν ανά εξάμηνο. Σε λίγο καιρό θα μιλάμε για πρωινές δημοσκοπήσεις και βραδινές. Όσο περισσότερο αδια φορεί ο κόσμος, τόσο πιο πολύ θα επιμένουν στο «παιχνίδι».

Μια θα βγαίνει μπροστά ο ΔΕΞΙΟΣ «κουτσός» και μια ο ΔΕΞΙΟΣ «κουλός». Οι πρωινοί να ξαναποντάρουν. Στο τέλος θα γίνει ένα ΚΙΝΟ, που θα αλλάζει αποτελέσματα ανά πεντάλεπτο. Βάλτε τώρα που «γυρίζει». Γελάνε οι Αμερικανοί με τα χάλια μας. Γελάνε με τους ΔΕΞΙΟΥΣ πολιτικούς των «Special Politics», που μας έχουν επιβάλει.

Οι ΔΕΞΙΟΙ της Νέας Τάξης.

Το θέμα τώρα για τον αναγνώστη είναι να καταλάβει πώς προτίθεται η ΔΕΞΙΑ να αμυνθεί απέναντι σε μια διαρκώς διογκού μενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Προσπαθεί να δημιουργήσει νέα μερίδα ευνοημένων, ώστε να μεταλλαχθεί και πάλι. Από τους ΔΕΞΙΟΥΣ εθνικόφρονες και τους ΔΕΞΙΟΥΣ δημοσίους υπαλλήλους του παρελθόντος προσπαθεί να μετακινηθεί στους νέους ΔΕΞΙΟΥΣ. Στους νεοταξίτες ΔΕΞΙΟΥΣ, τους οποίους προσπαθεί να δημιουργήσει η ίδια μέσω της εύνοιας.

Τι αναζητούμε δηλαδή; Αναζητούμε πρώτα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για να επιτύχει τους στόχους της. Όσο κι αν ψάξει κάποιος, δεν μπορεί να βρει κάτι παραπάνω από τις θέσεις εργασίας των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και των πολυεθνικών στην ελληνική αγορά. Εκεί προσπαθεί ν’ αναζητήσει συμμάχους, γιατί θεωρητικά είναι εύκολο γι’ αυτήν να το κάνει. Την βολεύει η διαφθορά, γιατί από τη μία της δίνει πιστούς συμμάχους και «ομήρους» και από την άλλη διευκολύνει τον σχεδιασμό της λεηλασίας των ΔΕΚΟ και της άλωσης της αγοράς από τις πολυεθνικές.

Ποιοι είναι οι σύμμαχοι της σημερινής ΔΕΞΙΑΣ; Ποιοι είναι οι σημερινοί ΔΕΞΙΟΙ; Οι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Το λεγόμενο κάποτε «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Ένα σύστημα, το οποίο είναι σύστημα της ΔΕΞΙΑΣ, εφόσον σ’ αυτό συμμετέχουν ΔΕΞΙΟΙ και από τα δύο κόμματα και όχι μόνον από το ΠΑΣΟΚ. Απλά το κάθε κόμμα έχει τους δικούς του ΔΕΞΙΟΥΣ μέσα σ’ αυτόν τον μηχανισμό της διαφθοράς.

Αυτοί οι ΔΕΞΙΟΙ αξιωματούχοι στηρίζουν μόνιμα τα ίδια ΔΕΞΙΑ οικονομικά συμφέροντα. Αυτά δεν αλλάζουν. Τα ίδια πρόσωπα, που έγιναν πάμπλουτα από τη ΔΕΞΙΑ στις εποχές των «θαλασ­σοδανείων», είναι τα ίδια που έγιναν διαπλεκόμενα στην Νέα Τάξη. Αυτά δεν αλλάζουν. Πάλι έχουμε τα ίδια πρόσωπα. Από τους Βαρδινογιάννηδες και τους Αγγελοπουλαίους μέχρι τους «πετυχη μένους» εφοπλιστές. Πάντα οι ίδιοι πλούσιοι μεγιστάνες με κρατικά χρήματα, εξαιτίας πολιτικών μέσων.

Όμως, αυτοί εκ των δεδομένων δεν μπορούν να είναι πολλοί και ως εκ τούτου δεν μπορούν ν’ αποτελούν σοβαρά ερείσματα για την επιβίωση της ΔΕΞΙΑΣ. Έχουν τις δυνατότητες να γίνονται χορηγοί του Κολεγίου, αλλά δεν έχουν τις δυνατότητες να παρα σύρουν τον λαό στα συμφέροντά τους. Να τον παρασύρουν σε συλλογικές συμπεριφορές. Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν φτάνουν ούτε οι Παναθηναϊκοί ούτε οι Ολυμπιακοί. Δεν μπορείς να δημιουρ γήσεις ΔΕΞΙΟΥΣ με μεταγραφές και πρωταθλήματα.

Τα ανάλογα γίνονται και με τις θέσεις εργασίας των πολύ εθνικών. Ο υπερσυγκεντρωτισμός της ελληνικής οικονομίας έχει καταστρέψει τα πάντα. Ελάχιστες εταιρείες ελέγχουν τα πάντα μέσα στην ελληνική αγορά. Ως εκ τούτου τις ελάχιστες πραγματικά χρυσοφόρες θέσεις εργασίας τις έχει «κλεισμένες» το ΔΕΞΙΟ Κολέγιο. Τι απομένει για τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν; Τη θέση ταμία στα Lidl η τη θέση υπαλλήλου σε πρατήριο της Shell; Μπορεί μια θέση εργασίας σε μια Ελλάδα που είναι άνεργη να θεωρείται προνόμιο, αλλά αυτό δεν είναι τόσο ισχυρό, ώστε να εξασφαλίσει την κοινωνική συμμαχία που έχει ανάγκη η ΔΕΞΙΑ.

Η ΔΕΞΙΑ, έχοντας αυτούς ως βασικούς συμμάχους της, προσπαθεί να παρασύρει τον λαό στην προπαγάνδα της. Κάποτε τρόμαζε τον κόσμο με τους κομμουνιστές. Μετά υποσχόταν στον κόσμο «αλλαγές». Σήμερα προσπαθεί να περάσει τα πρότυπα της επιτυχίας της Νέας Τάξης. Δημιουργεί πρότυπα και προσπαθεί να έλξει τον κόσμο προς αυτά. Πρότυπα, τα οποία τα προβάλει μέσα από τα δικά της ΜΜΕ. Μέσα από τα ΔΕΞΙΑ ΜΜΕ. Τι είδους συμμάχους μπορεί να δημιουργήσει με τον τρόπο αυτόν; Με τον Αρναούτογλου, τον Μικρούτσικο και τη Μενεγάκη όχι άμυνα δεν φτιάχνεις, αλλά ούτε θίασο.

Η ΔΕΞΙΑ είναι πλέον μόνη της και στην κυριολεξία δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην κοινωνία. Είναι τόσο ολιγομελής, που βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι βρισκόταν προπολεμικά. Τότε υπήρχαν τουλάχιστον κάποιοι αφελείς κι αγράμματοι κτημα τίες, που πίστευαν στον κίνδυνο του κομμουνισμού και τη στήριζαν. Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι θρησκόληπτοι, που νόμιζαν ότι ήταν αμαρτία να μην υπακούν στη ΔΕΞΙΑ Εκκλησία.

Όλοι αυτοί εύκολα ή δύσκολα οπλίζονταν και γίνονταν βίαιοι, για να υπερασπιστούν τη ΔΕΞΙΑ. Σήμερα οι διεφθαρμένοι ΔΕΞΙΟΙ κινδυνεύουν από τους ίδιους τους νόμους της ΔΕΞΙΑΣ. Σ’ ό,τι αφορά την παρακρατική λειτουργία όλων αυτών, την έχουν αναλάβει οι παντελώς ασήμαντοι «γνωστοί-άγνωστοι». Οι συνεργά τες του ΔΕΞΙΟΥ αστυνομικού παρακράτους. Λειτουργούν κι αυτοί μέσα στα πλαίσια της Νέας Τάξης. Της τηλεοπτικής Virtual Νέας Τάξης. Γίνονται βίαιοι ίσα-ίσα για να προλάβουν τις ειδήσεις των οκτώ. Κάνουν προβοκάτσιες ίσα-ίσα για να δώσουν την ευκαιρία στους ΔΕΞΙΟΥΣ πολιτικούς να βγουν στα δελτία και να απο προσανατολίσουν τον κόσμο.

Αυτός είναι ο βίαιος παρακρατικός βραχίονας της σημερινής ΔΕΞΙΑΣ. Ένας βραχίονας, που την καθιστά μάλλον «κουλή», παρά επικίνδυνη. Αν καταλάβει ο κόσμος τι ρόλο βαράνε αυτοί οι «γνωστοί-άγνωστοι», θα τους λιώσει. Θα τους μαγκώσει και θα ξεχάσουν καί το Κολέγιο όπου φοιτούν καί τα Βόρεια Προάστια όπου κατοικούν. Αρκεί να τους καταλάβει. Αρκεί να τους βγάλει τις κουκούλες και να δει ότι είναι πραγματικά εγγόνια των κουκουλοφόρων της Γκεστάπο.

Τώρα που η ΔΕΞΙΑ έχει απομονωθεί πλήρως από τον ελληνικό λαό, η κατάσταση μοιάζει πραγματικά και απόλυτα με το 1944. Υπάρχει μια ολιγομελής ΔΕΞΙΑ της Αθήνας και οι Αμερικανοί που την προστατεύουν. Η ΔΕΞΙΑ της Ντόρας, του Γιωργάκη και των διαπλεκομένων. Η ΔΕΞΙΑ που παίρνει απευθείας εντολές από τις πρεσβείες των ξένων. Η ΔΕΞΙΑ που ελπίζει σε «διορισμό» των παιδιών της μέσω των πρεσβειών.

Όλοι είδαμε τι συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν με τα δύο μεγάλα κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ. Ο Γιωργάκης διορίστηκε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ απ’ ευθείας από την αμερικανική πρεσβεία. Εκεί βρισκόταν ο ίδιος, όταν ο Σημίτης δήλωνε την παραίτησή του. Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη Ντόρα. Ο Καραμανλής αρνιόταν επίμονα να της δώσει το υπουργείο εξωτερικών και αυτή απευθύνθηκε στους Αμερικανούς για να το πάρει.

Γι’ αυτό μιλάμε για επανάληψη των συνθηκών του 1944. Δεν σέβονται πλέον ούτε τα προσχήματα. Όλα είναι φανερά. Δεν υπάρχει το ομιχλώδες περιβάλλον της μεταπολίτευσης, όπου δεν φαινόταν ποιος ελεγχόταν από ποιόν. Δεν υπάρχει το «χάσμα» μεταξύ κέντρου και επαρχίας, το οποίο επιβάρυνε αυτήν την «ομί χλη». Το περιβάλλον, όπου οι πιο πιστοί δούλοι των Αμερικανών ήταν αυτοί οι οποίοι εμφανίζονταν σαν αντιαμερικανοί. Σήμερα όλα αυτά δεν ισχύουν.

Σήμερα όποιος αποτελεί επιλογή των Αμερικανών, αυτός διαχειρίζεται την εξουσία. Τα πάντα στο φως. Πηγαίνουν στην αμερικανική πρεσβεία και παίρνουν χρίσματα. Όπως γινόταν προπολεμικά. Έκλεισε δηλαδή ένας κύκλος και φτάσαμε στην επανάληψη των ίδιων δεδομένων. Η Ελλάδα και πάλι εμφανίζεται ως ένα απλό προτεκτοράτο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχει αντιστροφή δεδομένων.

Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Αθήνα φρόντιζε με μεγάλη επιμέλεια να διαφοροποιείται απόλυτα από την επαρχία. Ήταν δύο διαφορετικές οντότητες μέσα στην ίδια χώρα. Διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική οικονομία. Σήμερα αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο.

Η Αθήνα με την ίδια επιμέλεια προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο της Ελλάδας σε Αθήνα. Προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες, που θα κάνουν τη χώρα ομοιογενή. Τις συνθήκες, που θα εξομοιώσουν στον απόλυτο βαθμό την επαρχία με την Αθήνα. Τις συνθήκες, που θα μετατρέψουν τις επαρχιακές πόλεις σε μακρινά «προάστιά» της. Έχει συγκεντρώσει τον μισό πληθυσμό της χώρας στο Λεκανοπέδιο κι απλά προσπαθεί ν’ αλλάξει τον άλλο μισό. Γι’ αυτόν τον λόγο έχει γιγαντώσει το σύστημα εκπαίδευσης. Προσπαθεί μέσω του συστήματος αυτού να αστικοποιήσει τον πληθυσμό στο σύνολό του και ταυτόχρονα μέσω αυτού του συστήματος να μεταφέρει τα οικονομικά δεδομένα του κέντρου στην επαρχία.

Φιλοδοξεί με τον τρόπο αυτόν να δημιουργήσει μια τεράστια αστική Ελλάδα, ώστε να μπορεί αυτή ν’ αντέξει τους ΔΕΞΙΟΥΣ της Νέας Τάξης. Μια Ελλάδα, που θα έχει την ίδια νοοτροπία, αλλά όχι την ίδια «επιτυχία» με τους πετυχημένους της Αθήνας. Το «κήρυ γμα» του παπά θα το αντικαταστήσει με τα ΜΜΕ σε ένα σύστη μα που ο χωροφύλακας νομίζει ότι ακόμα της ανήκει.

Από εκεί και πέρα «επενδύει» στους ΔΕΞΙΟΥΣ της επαρχίας. Απλά αυτοί δεν θα είναι οι κτηματίες ή οι άρπαγες του παρελ θόντος, αλλά κάποιοι άλλοι απόλυτα όμοιοί τους με άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Θα είναι οι μικροδιαπλεκόμενοι της επαρχίας και όλοι οι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι όσοι την έχουν ανάγκη, γιατί η κλοπή τους τούς διατηρεί στην «ομηρία» της. Ελέγχοντας η ΔΕΞΙΑ το σύστημα δικαιοσύνης, φιλοδοξεί να τους χρησιμοποιεί όλους αυτούς ως υποχείριά της με φόβητρο την τιμωρία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό, όσο έξυπνο κι αν είναι στη σύλληψή του, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει επί μακρόν. Με αυτούς ως συμμάχους, η ΔΕΞΙΑ δεν μπορεί να ελπίζει σε επιβίωση. Ο λαός είναι στο σύνολό του έξω από το παιχνίδι και η ΔΕΞΙΑ είναι πολύ απομονωμένη και πολύ διεφθαρμένη για ν’ αντέξει μια σοβαρή αντίδρασή του.

Ο ρόλος του ΚΚΕ

στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

Στην ίδια δυσχερή θέση έχει βρεθεί και το ΚΚΕ. Έχει απομονωθεί η ΔΕΞΙΑ, αλλά έχει απομονωθεί και το ΚΚΕ. Παρ’ όλο που έχει μπροστά του ένα ενιαίο ιδεολογικό μπλοκ και ένα τεράστιο ποσοστό αμφισβήτησης και δυσαρέσκειας του κόσμου απέναντι στα δύο κυρίαρχα κόμματα, δεν μπορεί να καρπωθεί το παραμικρό, όσο κι αν προσπαθεί. Παραμένει σε ένα θλιβερό μονο ψήφιο ποσοστό οπαδών.

Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει απόλυτη επανάληψη των συνθηκών του 1944. Δεν είναι μόνον οι συνθήκες που επαναλαμβάνονται, αλλά και οι συμπεριφορές. Το ΚΚΕ και πάλι προσπαθεί να μιμηθεί τον εαυτό του. Προσπαθεί και πάλι να παίξει τον βρόμικο ρόλο του. Και πάλι βάζει το μερίδιό του για να το σώσει η ΔΕΞΙΑ. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον Ρώσοι για να του υποδείξουν τι να κάνει. Το σημερινό ΚΚΕ είναι απόλυτα εξαρτώμενο από τη ΔΕΞΙΑ.

Είναι έτοιμο να κάνει οτιδήποτε του ζητηθεί, γιατί αλλιώς δεν επιβιώνει. Οι Μοσχοβίτες «πατερούληδες» πέθαναν και ο κομμου νισμός έχει «σβήσει» από τον παγκόσμιο ιδεολογικό χάρτη. Κομμουνιστικό κόμμα επιβιώνει μόνον στην Ελλάδα και αυτό εξαιτίας της ανάγκης της ΔΕΞΙΑΣ. Το ΚΚΕ δίνει τον υπέρτατο αγώνα της επιβίωσης. Προσπαθεί να επιβιώσει έστω και «μπρούμυτα», μη έχοντας όμως αυτήν τη φορά κάποιον ρωσόφωνο να του το υποδείξει.

Οι συνεργάτες της ΔΕΞΙΑΣ σήμερα είναι περισσότερο αδύ ναμοι από ποτέ. Γιατί; Γιατί ακόμα κι αυτό το θλιβερό ποσοστό που τους διατηρεί στη Βουλή το διατηρούν εξαιτίας κρατικών χρη­μάτων. Το ΚΚΕ αυτήν τη στιγμή επιβιώνει ως «βιομηχανία» βολεμάτων και διορισμών «συντρόφων». Εκτός κάποιων αμετανόητων σταλινικών γερόντων, οι οποίοι για προσωπικούς λόγους αρνούνται να παρακολουθήσουν τα συμβαίνοντα, όλοι οι υπόλοιποι παριστάνουν τους οπαδούς μιας νεκρής ιδεολογίας εκ του πονηρού.

Το ΚΚΕ επιβιώνει στην κυριολεξία σήμερα εξαιτίας της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία του επιτρέπει αυτά τα βολέματα. Της ΔΕΞΙΑΣ, η οποία του δίνει καίρια και άρα υψηλόμισθα πόστα σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα. Πόστα σε ποσοστά, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην εκλογική του βάση. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο το ΚΚΕ χάσει την παράνομη κρατική χρηματοδότηση και τη ΔΕΞΙΑ «πριμο δότηση» στους διορισμούς, θα διαλύσει.

Σε αυτήν λοιπόν την ΔΕΞΙΑ το ΚΚΕ «χρωστά» και σε αυτήν προσπαθεί να «ξεπληρώσει» παίζοντας και πάλι βρόμικο ρόλο. Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Ο ρόλος του στα χρόνια της κατοχής. Ο «χρωματισμός» της λαϊκής αντίδρασης. Ο «χρωματισμός» που σήμερα μπορεί να μην παραδίδει το λαϊκό κίνημα στις διαθέσεις της ΔΕΞΙΑΣ αλλά το εμποδίζει στην εκδήλωσή του.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο ρόλος του ΚΚΕ σήμερα είναι να «καπελώνει» κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης. Η προσπάθεια μάλλον να «καπελώσει», γιατί έτσι κι αλλιώς δεν το καταφέρνει, εφόσον το αντιπαθεί ο δημοκρατικός λαός. Έστω όμως κι έτσι τη δουλειά του την κάνει σε ένα βασικό επίπεδο. Τι κάνει; Όλη του η δουλειά είναι να εντοπίζει πρώτο τα κοινωνικά προβλήματα και να «τρέχει» πρώτο να τα διαδηλώσει. Η δουλειά του είναι να προλαβαίνει τους άλλους.

Γιατί; Γιατί έχει περισσότερη «ευαισθησία» από τα υπόλοιπα κόμματα; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνει γιατί με την ενέργειά του αυτήν εμποδίζει τους απλούς πολίτες να διαμαρτύρονται και να βγαίνουν στους δρόμους. Όπου φτάνει το ΚΚΕ, φεύγουν οι πολίτες. Δεν θέλουν οι πολίτες να βρεθούν ξαφνικά υπό τις «σημαίες» του ΚΚΕ. Δεν θέλουν οι σημερινοί πολίτες να γίνουν οι νέοι «Ελασίτες» του και να το αφήσουν να διαπραγματευτεί τα προβλήματά τους.

Αυτός είναι ο ρόλος του σημερινού ΚΚΕ. Επαγγελματίες «διαδηλωσάκηδες». Έχει μηχανισμούς επαγγελματιών, που «καπε λώνουν» διαδηλώσεις. Οποιοσδήποτε πολίτης διαδηλώσει για τον οποιονδήποτε λόγο, θα «καπελωθεί» από το ΚΚΕ. Θα βάλουν επαγγελματίες «μπάστακες» στην οποιαδήποτε διαδήλωση, για να φέρουν τους διαδηλωτές υπό τα εμβλήματα του ΚΚΕ. Γιατί; Για να αποθαρρύνουν τους υπόλοιπους πολίτες να διαδηλώσουν, εφόσον, βλέποντας το ΚΚΕ να πρωτοστατεί, αρνούνται να το κάνουν.

Αυτό βολεύει τη ΔΕΞΙΑ και σ’ αυτό το σημείο της είναι πολύτιμο το ΚΚΕ. Τα δύο μεγάλα κόμματα δυσαρεστούν τον κόσμο, αλλά δεν τον βρίσκουν μπροστά τους. Δεν τον βρίσκουν μπροστά τους στους δρόμους να διαδηλώνει και άρα ν’ αποκαλύπτει τη σημερινή κατάσταση. Το ΚΚΕ «καταλαμβάνει» τους δρόμους και καθηλώνει τους πολίτες στον καναπέ, για να τους κάνει θύματα της προπαγάνδας των ΜΜΕ της ΔΕΞΙΑΣ. Ο κόσμος δεν βγαίνει στην «αντίσταση» της διαμαρτυρίας, γιατί απλούστατα δεν θέλει να βρεθεί και πάλι υπό την «ηγεσία» των αμετανόητων «Σιάντων».

Χωρίς όμως «αντίσταση» δεν παράγονται ηγέτες του λαού. Δεν παράγονται «Άρηδες» με νέες προτάσεις και νέες στρατηγικές για τους κοινωνικούς αγώνες. Μία είναι η «στρατηγική» των κοινω νικών αγώνων και αυτή καθορίζεται από τον Περισσό. Από τους ανθρώπους που λάτρεψαν την κοινωνία των «πατερούληδων» και των γκούλαγκ.

Αυτοί, ακόμα και με τη βία εμποδίζουν στον οποιονδήποτε διαδη λωτή να γίνει ένας νέος «Άρης» και να ζητήσει από τον διαμαρτυρόμενο λαό να τον ακούσει. Αυτή είναι η «περιφρούρηση» που παρέχει το ΚΚΕ στις πορείες διαμαρτυριών. Να μην ακουστεί τίποτε διαφορετικό από τα προσυμφωνημένα μεταξύ του ΚΚΕ και της ΔΕΞΙΑΣ. Να μην ξεχωρίσει κάποιος ανένταχτος στα κόμματα πολίτης και γίνει επικίνδυνος για τα κοινά συμφέροντά τους. Αυτά «περιφρουρεί» το ΚΚΕ και όχι τις πορείες. Βία στις πορείες υπάρχει μόνον όταν αυτό βολεύει το ΚΚΕ και τη ΔΕΞΙΑ. Συνθήματα υπάρχουν στις πορείες μόνον αυτά που αποφασίζουν οι σοφοί του ΚΚΕ.

Αυτές είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει το ΚΚΕ στη ΔΕΞΙΑ. Ταυτόχρονα το ΚΚΕ ελέγχει και τον πανεπιστημιακό χώρο. Τον χώρο τον οποίο φοβάται η ΔΕΞΙΑ, γιατί από εκεί μπορεί να έρθει μεγάλη αντίδραση και άρα κίνδυνος ανατροπής. Μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο οι Κνίτες λειτουργούν όπως οι πατέρες τους στις φυλακές.

Στον «μαντρωμένο» από τη ΔΕΞΙΑ πανεπιστημιακό χώρο, λειτουργούν ως «θαλαμάρχες». Επαγγελματίες φοιτητές, οι οποίοι έχουν ως αντικείμενό τους τον έλεγχο του φοιτητικού κινήματος. Ακόμα και τις φοιτητικές εστίες τις διαχειρίζονται σαν κομματική περιουσία τους. Όπως κάποτε οι πατέρες τους διαχειρίζονταν τα κελιά της φυλακής, έτσι διαχειρίζονται κι αυτοί τις φοιτητικές εστίες. Αν τους ακολουθείς, βολεύεσαι. Αν δεν τους ακολουθείς, βρίσκεσαι στο έλεος των κερδοσκόπων της στέγης, έστω κι αν είσαι θεόφτωχος. Στις εστίες βρίσκεται το «μυστήριο» των αυξημένων ποσοστών του ΚΚΕ στο φοιτητικό κίνημα.

Το νέο προφίλ του ΚΚΕ.

Εξαιτίας αυτών των αναγκών του το ΚΚΕ μάχεται τώρα ν’ αλλάξει το «προφίλ» του. Δεν θέλει να φαίνεται η συνεργασία του με τη ΔΕΞΙΑ. Δεν θέλει να φαίνεται ως ο πολιτικός φορέας μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας. Δεν θέλει να φαίνεται ότι επιβιώνει για λόγους που εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων. Δεν θέλει να φαίνεται ότι Κολέγιο Αθηνών και Περισσός είναι οι δύο όψεις του ιδίου ΔΕΞΙΟΥ νομίσματος.

Γνωρίζει ότι ο λαός δεν το συμπαθεί και γνωρίζει ότι αυτή η μη συμπάθεια μπορεί πολύ εύκολα να γίνει αντιπάθεια, όταν συνδεθεί με τα βολέματα και τα κρατικά χρήματα. Εύκολα ο λαός αντιπαθεί έναν πολιτικό φορέα ιδεολογικά «νεκρό», ο οποίος του κοστίζει δισεκατομμύρια ετησίως, απλά και μόνον επειδή είναι αναγκαίος στη ΔΕΞΙΑ.

Γι’ αυτόν τον λόγο το ΚΚΕ σήμερα προσπαθεί να μην προκαλεί τουλάχιστον στο επίπεδο της εικόνας. Γι’ αυτόν τον λόγο έβαλε στην άκρη τους προκλητικούς «δημοκράτες» καπεταναίους του εμφυλίου. Δεν υπάρχει σήμερα ο ιδεολογικός δικομματισμός, που να δίνει νόημα ύπαρξης στον «κομμουνισταρά» Φλωράκη.

Δεν τρομάζει κανέναν δημοκράτη η παρουσία του σταλινικού καπετάνιου και δεν δίνει άλλοθι σε κανέναν ΔΕΞΙΟ να τρομοκρατεί τον κόσμο με τέτοιου είδους δογματικούς κομμου νιστές. Το μόνο που κάνει ένας τέτοιος σταλινικός «δεινό σαυρος» είναι να θέτει υπό αμφισβήτηση την κρατική χρηματοδότηση του κόμματος.

Ως εκ τούτου το ΚΚΕ έπρεπε να προσαρμοστεί στην νέα κατάσταση. Να λαθροβιεί, χωρίς να προκαλεί. Τι έκανε; Έβαλε επικεφαλής του μηχανισμού του μια απλή γυναίκα, για να μην προκαλεί. Απλά να μοιάζει με έναν καθημερινό άνθρωπο και να μην προκαλεί. Να μην προκαλεί, όταν με χρήματα του κράτους θα υπηρετεί τη ΔΕΞΙΑ της Νέας Εποχής. Να μην προκαλεί, όταν με χρήματα του κράτους σπουδάζει παιδιά στο Κολέγιο Αθηνών και στα διάφορα Χάρβαρντ.

Πού εξυπηρετεί τη ΔΕΞΙΑ το σημερινό απρόσωπο ΚΚΕ; Την εξυπηρετεί στο γεγονός ότι μπορεί να εκφράσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να κάνει πολιτικές «εισπράξεις» και άρα χωρίς ν’ απογυμνώνει από ψηφοφόρους τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της ΔΕΞΙΑΣ. Ενώ δηλαδή μπορεί με τη γνώση του πάνω στον ιμπεριαλισμό και τα κοινωνικά προβλήματα να εκφράσει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί αυτό να το μεταφράσει σε ψήφους.

Είναι ο ευνούχος ειδήμων του σεξ. Όσο καλά κι αν τα λέει, δεν μπορεί να προχωρήσει στο δια ταύτα. Δεν μπορεί να διεκδικήσει θέση στο όποιο «κρεβάτι» της εξουσίας. Δεν μπορεί να εκμεταλ λευτεί τις όποιες γνώσεις του, γιατί δεν τον βοηθά η φύση του. Η νεκρή ιδεολογικά «φύση» του. Γι’ αυτόν τον λόγο ταυτόχρονα φωνάζει αλλά και κρύβεται. Αλλάζει τη «βιτρίνα» του, για να μην προκαλεί τον κόσμο, προσπαθώντας να επιβιώσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο εκπροσωπείται στα ΜΜΕ από τη ΔΕΞΙΑ Κανέλη. Η Κανέλη εκφράζει έναν λόγο «συμβατό» στα αυτιά του κόσμου και ο οποίος δεν έχει τις γνωστές «κορώνες» των παραδοσιακών ΚΚΕδων της «καθοδήγησης». Για τον ίδιο λόγο το ΚΚΕ εφεύρε το ΠΑΜΕ. Για να μην προκαλεί τον λαό. Με τις κόκκινες σημαίες δηλώνει την παρουσία του στις διαδηλώσεις, αλλά λείπουν τα σύμβολα που εκνευρίζουν τους πάντες και μπορεί να τύχουν μαζικών διαμαρτυριών και αντιδράσεων.

Αυτό προσπαθεί να κάνει τώρα το ΚΚΕ, προκειμένου να επιβιώσει. Να βελτιώσει την εικόνα του. Όλα προσπαθεί να τα αλλάξει όσο μπορεί. Όλα ή σχεδόν όλα, εφόσον μερικά πράγματα δεν μπορεί —όσο κι αν το θέλει— να τα ξεπεράσει. Δεν μπορεί για παράδειγμα να ξεπεράσει τα χρέη του στη ΔΕΞΙΑ και δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον χαρακτήρα του. Τον μικρόψυχο χαρακτήρα του.

Όλοι είδαμε τι συνέβη πρόσφατα. Πήγαν στελέχη του ΚΚΕ σε εκδήλωση για τη μνήμη του Καραμανλή. Άνθρωποι του ΚΚΕ εκθείασαν την προσωπικότητα του ηγέτη της ΔΕΞΙΑΣ. Εκθείασαν την προσωπικότητα του φυσικού ηγέτη της παράταξης, την οποία υποτίθεται μισούσαν. Τις ίδιες μέρες όμως πέθανε και ο Φαράκος και δεν βρήκε το ΚΚΕ ούτε μια λέξη συμπάθειας να πει για τον θανόντα. Δεν βγήκε να πει το παραμικρό για έναν άνθρωπο, που ήταν στέλεχός του επί χρόνια. Το μικρόψυχο ΚΚΕ, που δεν συγχωρεί. Το «δημοκρατικό» ΚΚΕ, που δεν αντέχει τη διαφωνία. Το θλιβερό υποκατάστημα της ΔΕΞΙΑΣ.

Φαντάσματα από το παρελθόν.

Βλέποντας κάποιος τη σημερινή κατάσταση, μπορεί να καταλάβει ποια περίπου είναι τα οριακά περιθώρια δράσης των ιμπεριαλιστών και της ΔΕΞΙΑΣ. Τα σημερινά πολιτικά δεδομένα είναι αυτά τα οποία μας αποκαλύπτουν τις δυνατότητες της ΔΕΞΙΑΣ ν’ αντιμετωπίσει έστω και με μεγάλο ρίσκο την κατάσταση. Ποια είναι τα δεδομένα; Η μεγάλη αποχή του κόσμου από τα στημένα παιχνίδια του δικομματισμού. Η λειψανδρία της ΔΕΞΙΑΣ. Σε μια εποχή δύσκολη γι’ αυτήν, έχει την ατυχία να διαχειρίζονται το μέλλον της «Γιωργάκηδες».

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και για τίποτε. Δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό σε διχασμό με βάση ψευδοϊδεολογικά διλήμματα. Ο κόσμος δεν «τσιμπάει» πλέον στα διχαστικά τους μηνύματα. Δεν μπορούν οι όμοιοι να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διαφορετικοί. Δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν «επαφή» με τον κόσμο. Δεν μπορούν να «καπελώσουν» τα δημο­κρατικά αισθήματα του λαού. Δεν μπορούν να πάρουν ρόλους, είτε αυτοί οι ρόλοι είναι φασιστικοί είτε δημοκρατικοί.

Η κατάσταση δηλαδή είναι απόλυτα όμοια μ’ αυτήν που επικρατούσε το 1944. Από τη μία πλευρά υπάρχει ο λαός και από την άλλη οι διορισμένοι «εκλεκτοί» των ιμπεριαλιστών. Καμία επαφή μεταξύ τους. Σε άλλον κόσμο ζουν οι μεν και σε άλλον οι δε. Τι απομένει λοιπόν; Να ξαναπαίξουν ένα παιχνίδι, το οποίο έχει ξαναπαιχτεί. Να παίξουν το «χαρτί» του βασιλιά. Να τον εμφανίσουν, ώστε να διχάσουν εκ νέου τον λαό. Να επιτρέψουν στη ΔΕΞΙΑ να ξαναμοιράσει την «τράπουλα». Να πάψουν τα δύο μεγάλα κόμματα να εμφανίζονται σαν φορείς ιδεολογιών και να πάρουν ρόλο στο θέμα της μοναρχίας.

Αυτό είναι το ζητούμενο. Κάποιοι, κατόπιν υποδείξεως, να παραστήσουν τους φιλομοναρχικούς και κάποιοι άλλοι να παραστήσουν τους αντιμοναρχικούς. Κόμματα και στελέχη ν’ «ανακατευτούν» με βάση αυτόν τον νέο διαχωρισμό και να εμφανιστούν σαν εκφραστές μερίδων του λαού. Μεγάλων μερί δων, που σήμερα δεν μπορούν να εκφράσουν.

Ο κύριος όγκος της σημερινής Ακροδεξιάς με τη βοήθεια της εκκλησίας να προσπαθήσει να παίξει το φιλομοναρχικό παιχνίδι. Με προβοκάτσιες και υστερίες όλων των τύπων να κατορθώσουν να δημιουργήσουν «ψήγματα» διχασμού. Να βάλουν στο παιχνίδι και τους μετανάστες και να γίνει ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ». Οι μετανάστες είναι η μόνη ξεχωριστή κοινωνική μερίδα, που μπορεί να τους επιτρέψει την αλλαγή κλίμακας. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να διχάσει τον λαό. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να παρθούν οι ρόλοι.

Με αλληλοκατηγορίες, βάσιμες ή αβάσιμες, εύκολα μπορούν να «διχαστούν» μεταξύ τους. Μοναρχικοί και αντιμοναρχικοί θα παίξουν με το πρόβλημα των μεταναστών, ώστε ν’ αποκτήσει κλίμακα η σύγκρουσή τους. Οι ηγέτες της ΝΔ να χρεωθούν τον ρόλο της «αντίδρασης» και αυτοί του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς να παραστήσουν τους προστάτες της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να αποκτήσουν λόγο οι «προοδευτικοί» ΔΕΞΙΟΙ, που σήμερα δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν από τους κλασικούς ΔΕΞΙΟΥΣ. Να μπορέσει ο Γιωργάκης να παίξει τον ρόλο του παππού του.

Αυτό είναι το μόνο που τους απομένει σε ένα παιχνίδι το οποίο δείχνει χαμένο γι’ αυτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν αρχίσει κάποιες δειλές προσπάθειες. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να περιμένουμε από τον Τέως να επισκέπτεται την Ελλάδα όλο και πιο τακτικά. Για το Πάσχα του 2007 μαθαίνουμε ότι θα βρίσκεται στην Καστοριά.

Αυτά όμως είναι επικίνδυνα παιχνίδια και όποιος τα επιχειρεί θα πρέπει να γνωρίζει ότι βάζει το κεφάλι του στον «τορβά», όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Όταν επιχειρείς να διχάσεις τον λαό, ρισκάροντας εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις, δεν μπορείς να περιμένεις έλεος σε περίπτωση που αυτός ο λαός καταλάβει τι συμβαίνει.

Ο Τέως πρέπει να γνωρίζει ότι επιβιώνει εξαιτίας της μεγαλο ψυχίας του λαού. Την εξάντλησε αυτήν την μεγαλοψυχία με το να επιβιώνει πλούσια και να τρώει τα «κλοπιμαία» των προγόνων του. Ακόμα ζει πλούσια, επειδή η μάνα του πουλούσε παιδιά Ελλήνων. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει, γιατί πολλοί δεν μπορούν να το ξεχάσουν ακόμη. Αν συνεχίσει τις επισκέψεις του με στόχο την ανατροπή του Πολιτεύματος, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το Σύνταγμα είναι πολύ βίαιο στην περίπτωση που θα πρέπει να αυτοπροστατευτεί.

Ένα νέο ΕΑΜ

(Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)

Σήμερα είναι πραγματικά μια ευκαιρία να λύσει ο ελληνικός λαός τους λογαριασμούς τους με τους εχθρούς του μια για πάντα. Οι εχθροί του είναι πραγματικά ασήμαντοι σε όλα τα επίπεδα και ο ελληνικός λαός στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς μόρφωσης.

Οι εχθροί του, τόσο στο τοπικό επίπεδο των δοσίλογων που μας κυβερνούν με «ραβασάκια» της αμερικανικής πρεσβείας όσο και στο επίπεδο των ιμπεριαλιστών, είναι πραγματικά ασήμαντοι. Οι ΔΕΞΙΟΙ κατόρθωσαν —γιατί περί κατορθώματος πρόκειται— να είναι πιο λίγοι από ποτέ. Κατόρθωσαν, αυτοί οι οποίοι εκμεταλ λεύονται μια ολόκληρη Ελλάδα, να χωράνε σε ένα-δύο προάστια της Αθήνας.

Ένα «φτάρνισμα» του λαού αρκεί για να τους διαλύσει. Δεν χρειάζεται καν να τους πολεμήσει. Αυτό το οποίο για τον Άρη φαινόταν εύκολο, αλλά απαιτούσε σφαίρες και βόμβες, σήμερα γίνεται με μερικές καρπαζιές. Οι σύγχρονοι ΔΕΞΙΟΙ ούτε τη βία δεν αξίζουν πλέον. Οι περισσότεροι είναι του επιπέδου «πάμε πλατεία». Ήταν που ήταν παιδιά δειλών, σήμερα έχουν υποστεί και τη «μαλάκυνση», λόγω των σπουδών τους στα αγγλοσαξονικά «κολαστήρια».

Το ίδιο αδύναμοι είναι και οι Αμερικανοί που τους προστα τεύουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τους παντοδύναμους Βρετα νούς της προηγούμενης εποχής. Ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης αποδεικνύεται πέρα για πέρα αποτυχημένος και δεν μπορεί να επιβιώσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει αλλάξει το κυρίαρχο κεφάλαιο των ιμπεριαλιστών και αυτό ευνοεί την Ελλάδα. Η Νέα Τάξη στηρίζεται στο άυλο κεφάλαιο της γνώσης και η Ελλάδα σ’ αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου είναι απλά μια υπερδύναμη.

Αν ο ελληνικός λαός κάποτε έγινε —έστω και εν αγνοία του— η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής εκείνης, σήμερα έχει την ευκαιρία να καταστρέψει συνειδητά τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία όλων των εποχών. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να καταστρέψεις μια αυτοκρατορία η οποία στηρίζεται στο άυλο κεφάλαιο. Η Ελλάδα μπορεί να το καταφέρει.

Εδώ ο αναγνώστης ίσως απορήσει με την άποψή μας, συγκρίνοντας μεγέθη. Μπορεί η μικρή Ελλάδα να κάνει κάτι τέτοιο; Βεβαίως και μπορεί. Τα πάντα είναι θέμα γνώσης. Η Ελλάδα έχει τη γνώση να επιτεθεί σε μια αυτοκρατορία που στηρίζεται στη γνώση. Έχει την εμπειρία να το κάνει, γιατί το έχει ξανακάνει. Μπορεί η Ελλάδα να διεκδικήσει εκ νέου τη θέση που δικαιούται μέσα στην παγκόσμια κοινωνία. Μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο πιο δίκαιο.

Το μέγεθος απλά δεν έχει σημασία. Η πιο μικρή σπίθα φωτιάς μπορεί να κάψει έναν ολόκληρο Πλανήτη. Η Ελλάδα είναι μια τέτοια σπίθα, που μπορεί να κάψει την αυτοκρατορία της Νέας Τάξης. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο χωρίς πρόβλημα, εξαιτίας του μεγέθους της. Ένας μικρός σπόρος αρκεί, για να καλυφθεί με ζωή ένας ολόκληρος Πλανήτης. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει σπίθα και σπόρος μαζί.

Η ευκαιρία του ελληνικού λαού είναι τώρα. Τρίτη και φαρμακερή για τους εχθρούς του. Πρέπει ν’ αποκτήσουμε κοινούς εθνικούς στόχους και να επαναλάβουμε τους άθλους του παρελθόντος μας. Του μακρινού αλλά και του πρόσφατου. Πρέπει εμείς οι Έλληνες να βρούμε λόγους ν’ αγαπηθούμε μεταξύ μας και όχι το αντίθετο. Τώρα είναι ευκαιρία, γιατί έχουν αμβλυνθεί τα πάθη. Οι παλαιοί ΔΕΞΙΟΙ δοσίλογοι έχουν πεθάνει και οι νεότεροι της μεταπολίτευσης έχουν βγει στη σύνταξη. Τα παιδιά όλων αυτών βρίσκονται στα ίδια οικονομικά αδιέξοδα με αυτά των υπολοίπων Ελλήνων.

Δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα εκείνα τα συλλογικά συμφέροντα, που μπορούν να διχάσουν τον λαό. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων υποφέρει από τη φτώχεια και οι ελάχιστοι που επωφελούνται της κατάστασης αυτής δεν συμπληρώνουν ούτε στατιστικό μέγεθος. Από την άλλη πλευρά είναι ευκολότερη και η συνεννόηση μεταξύ μας. Οι Έλληνες σήμερα είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Πιο μορφωμένοι από ποτέ. Σε καλύτερη πνευματική κατάσταση ακόμα και από τους λαούς, οι οποίοι θεωρητικά κυριαρχούν στον κόσμο.

Οι Έλληνες έχουν ραντεβού με την Ιστορία και αυτήν τη φορά κανένας δεν θα μπορέσει να τους εμποδίσει να φτάσουν στην ώρα τους. Όλοι οι Έλληνες εκεί θα είναι. Όλοι οι Έλληνες οι οποίοι κάποτε εξέπληξαν τον κόσμο, που τόλμησαν να τα βάλουν με αυτοκρατορίες. Ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Αλέξανδρος, αλλά και οι νεότεροι. Άλλωστε το ραντεβού έχει «κλειστεί» μισό αιώνα νωρίτερα από τον μεγάλο Άρη…

…Ραντεβού λοιπόν στα γουναράδικα.

http://blog.mantzaris.eu