Ενώ η πατρίδα μας περνάει τις χειρότερες στιγμές της μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ ο σύγχρονος κατακτητής γελάει σατανικά επιδεικνύοντας την ισχύ του στον μέγιστο (ίσως) βαθμό, οι κομπορημονούντες συναλαγεζόμενοι και θιασώτες των πολιτικών καθεστώτων έχουν βγει στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στο διαδίκτυο και τις πλατείες και φωνασκούν με λογίδρια για την διάσωση της χώρας!!!
Είναι φυσικά τραγική ειρωνεία, να παρατηρούμε τους σκεπτόμενους, τους «σοφούς» και τους κάθε λογής μικρομέγαλους (που έγιναν γνωστοί στην χώρα χρησιμοποιώντας τα κανάλια – οδούς που το καθεστώς -σημερινό και χθεσινό- τους διέθεσε για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους) να διαλαλούν την πνευματική τους πραμάτεια έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων την διαβίωσή τους!!! Στήνουν τις μεγαφωνικές τους που τα λαμπρά τους ονόματα διαθέτουν και προσφέρουν εκθέσεις ιδεών, λύσεις και λυσάρια, απευθυνόμενοι σε έναν λαό που βλέπει το τέλος να έρχεται και ταυτόχρονα νιώθει τις παγίδες που το σύστημα του έχει στήσει, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να κόψει τα δεσμά του και να παραμείνει πειθήνιο, άβουλο και άλογο όν, όπως προγραμματίστηκε να είναι… Και οι «σοφοί» συναγελάζονται, καταθέτοντας τα όνειρά τους απέναντι στην ζώσα δυστυχία και την επικείμενη εξαθλίωση των πολλών…
Το θέατρο του παραλόγου, δίνει παραστάσεις και αναζητά θεατές που θα ακολουθήσουν πιστά την συνταγή, με απώτερο σκοπό να διασπαστεί η μάζα και να μετατραπεί σε εύπλαστο χυλό… Με σκυμμένο το κεφάλι, αντικρίζω προσωπικότητες αξιοσέβαστες να δίνουν το επαναστατικό τους παρόν με δόσεις ή να προτρέπουν σε αγώνες, που οι ίδιοι με τις πράξεις (ή μη πράξεις) τους απορρίπτουν…
Και όμως, αν ήθελαν κάποιοι, αυτό το τσίρκο της κυβέρνησης Παπανδρέου, θα είχαν κατορθώσει να το διαλύσουν στα εξ ών συνετέθη και θα είχαν στείλει προ καιρού στον Καιάδα όλους εκείνους που απεργάζονται την δυστυχία, την εξαθλίωση, την ταπείνωση και την κατοχή της πατρίδας και των πολιτών…
Όργανα του συστήματος, αδύναμοι για μεγάλους αγώνες, συμπεφωνημένες βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής; Τί και πώς άραγε μπορούν να χαρακτηρισθούν οι προσωπικότητες εκείνες που «κάθονται» όταν η πατρίδα τους φωνάζει ή «ξεσηκώνονται» σταδιακά και καταφέρνουν να λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, δημιουργώντας περισσότερη σύγχυση στους ούτως ή άλλως μπερδεμένους οργισμένους (και όχι αγανακτισμένους) πολίτες της χώρας;
Σαν παράδειγμα, θα φέρω την δράση του Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο τιμώ και σέβομαι για τους πολιτικούς του αγώνες και για την προσφορά του στον μουσικό πολιτισμό αυτής της καταταλαιπωρημένης πατρίδας… Αν ήθελε ο Μίκης Θεοδωράκης, θα είχε στήσει χορό και τραγούδια στην πλατεία του Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή, καλώντας όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες να συμμετάσχουν σε μία μουσική και χωρίς τέλος διαμαρτυρία κατά της τροϊκανής κυβέρνησης Παπανδρέου και του καθεστώτος που παραδίδει τη χώρα στα νύχια των «δάνειων δυνάμεων», των διεθνών τραπεζιτών και της Παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης. Αν ήθελε ο Μίκης Θεοδωράκης θα είχε στήσει τον χορό της απελευθέρωσης της χώρας, θα εξανάγκαζε την διεθνή κοινότητα να γίνει μάρτυρας της «μουσικής» πτώσης Παπανδρέου και της ήττας των διεθνών οικονομικών τρομοκρατών…
Τα ανδρείκελα δεν χρειάζονται μεγάλους αγώνες για να πέσουν. Μπορούν να πέσουν με ένα φύσημα, μία πνοή, με ένα τραγούδι χωρίς σταματημό… Η απουσία του Μίκη Θεοδωράκη, η συμβολική του παρουσία μακριά από το Σύνταγμα και τους Έλληνες πολίτες, η σαφέστατη διαφοροποίησή του από έναν ενωτικό αγώνα κατά της οικονομικής δικτατορίας που δυναστεύει την πατρίδα μας, αποτελεί τρανή απόδειξη της λιγοστής θέλησης ή των κακών συμβουλών, την ώρα που η πατρίδα απαιτεί θυσίες και καλεί όσους τίμησε να την υπερασπισθούν… Και όμως, με τις μουσικές και τα τραγούδιά του, μπορεί να δώσει εκείνο το φύσημα που θα γκρεμίσει το σάπιο...
Σε αυτό το κάλεσμα λείπουν εκείνοι που τιμήθηκαν και έχουν αφήσει τους πολίτες βορά στα συστημικά όργανα της προπαγάνδας, του παρακράτους και των μηχανισμών διάσπασης και διάλυσης κινήσεων κατά του καθεστώτος… Η απουσία των επωνύμων είναι στα έργα… Από λόγια χορτάσαμε. Οι εκθέσεις ιδεών είναι καλές, αλλά απαιτείται πλέον να περάσουμε στην δράση. Και σε αυτή η δράση φαίνεται πως οι επώνυμοι –πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων- φαίνεται πως δεν θέλουν να συμμετέχουν…!
Και όμως, ετούτη η γη, ετούτη η πατρίδα, φωνάζει με απελπισία και μας καλεί ΟΛΟΥΣ σε έναν αγώνα για τα ιερά και όσια που μας παρέδωσαν οι παλιότεροι κι εμείς χαρίζουμε στα πόδια του καθεστώτος – δυνάστη μας…
Μεγάλες απουσίες, από μεγάλους άνδρες, δυστυχώς, είναι η αιτία της κατάπτωσης (και ίσως της τελικής πτώσης) που επικράτησε και που συνεχίζει να επικρατεί στην χώρα… Δ
Δυστυχώς, επτωχεύσαμε πρώτα σε κουράγιο εκείνων που έπρεπε να είναι προμετωπίδες…
Οποιαδήποτε άλλη πτώχευση αποτελεί λογικό επόμενο της μικρότητας όσων τιμήθηκαν…
Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά οι τιμημένοι να ανταποδώσουν την τιμή...
Είναι φυσικά τραγική ειρωνεία, να παρατηρούμε τους σκεπτόμενους, τους «σοφούς» και τους κάθε λογής μικρομέγαλους (που έγιναν γνωστοί στην χώρα χρησιμοποιώντας τα κανάλια – οδούς που το καθεστώς -σημερινό και χθεσινό- τους διέθεσε για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους) να διαλαλούν την πνευματική τους πραμάτεια έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων την διαβίωσή τους!!! Στήνουν τις μεγαφωνικές τους που τα λαμπρά τους ονόματα διαθέτουν και προσφέρουν εκθέσεις ιδεών, λύσεις και λυσάρια, απευθυνόμενοι σε έναν λαό που βλέπει το τέλος να έρχεται και ταυτόχρονα νιώθει τις παγίδες που το σύστημα του έχει στήσει, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να κόψει τα δεσμά του και να παραμείνει πειθήνιο, άβουλο και άλογο όν, όπως προγραμματίστηκε να είναι… Και οι «σοφοί» συναγελάζονται, καταθέτοντας τα όνειρά τους απέναντι στην ζώσα δυστυχία και την επικείμενη εξαθλίωση των πολλών…
Το θέατρο του παραλόγου, δίνει παραστάσεις και αναζητά θεατές που θα ακολουθήσουν πιστά την συνταγή, με απώτερο σκοπό να διασπαστεί η μάζα και να μετατραπεί σε εύπλαστο χυλό… Με σκυμμένο το κεφάλι, αντικρίζω προσωπικότητες αξιοσέβαστες να δίνουν το επαναστατικό τους παρόν με δόσεις ή να προτρέπουν σε αγώνες, που οι ίδιοι με τις πράξεις (ή μη πράξεις) τους απορρίπτουν…
Και όμως, αν ήθελαν κάποιοι, αυτό το τσίρκο της κυβέρνησης Παπανδρέου, θα είχαν κατορθώσει να το διαλύσουν στα εξ ών συνετέθη και θα είχαν στείλει προ καιρού στον Καιάδα όλους εκείνους που απεργάζονται την δυστυχία, την εξαθλίωση, την ταπείνωση και την κατοχή της πατρίδας και των πολιτών…
Όργανα του συστήματος, αδύναμοι για μεγάλους αγώνες, συμπεφωνημένες βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής; Τί και πώς άραγε μπορούν να χαρακτηρισθούν οι προσωπικότητες εκείνες που «κάθονται» όταν η πατρίδα τους φωνάζει ή «ξεσηκώνονται» σταδιακά και καταφέρνουν να λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, δημιουργώντας περισσότερη σύγχυση στους ούτως ή άλλως μπερδεμένους οργισμένους (και όχι αγανακτισμένους) πολίτες της χώρας;
Σαν παράδειγμα, θα φέρω την δράση του Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο τιμώ και σέβομαι για τους πολιτικούς του αγώνες και για την προσφορά του στον μουσικό πολιτισμό αυτής της καταταλαιπωρημένης πατρίδας… Αν ήθελε ο Μίκης Θεοδωράκης, θα είχε στήσει χορό και τραγούδια στην πλατεία του Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή, καλώντας όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες να συμμετάσχουν σε μία μουσική και χωρίς τέλος διαμαρτυρία κατά της τροϊκανής κυβέρνησης Παπανδρέου και του καθεστώτος που παραδίδει τη χώρα στα νύχια των «δάνειων δυνάμεων», των διεθνών τραπεζιτών και της Παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης. Αν ήθελε ο Μίκης Θεοδωράκης θα είχε στήσει τον χορό της απελευθέρωσης της χώρας, θα εξανάγκαζε την διεθνή κοινότητα να γίνει μάρτυρας της «μουσικής» πτώσης Παπανδρέου και της ήττας των διεθνών οικονομικών τρομοκρατών…
Τα ανδρείκελα δεν χρειάζονται μεγάλους αγώνες για να πέσουν. Μπορούν να πέσουν με ένα φύσημα, μία πνοή, με ένα τραγούδι χωρίς σταματημό… Η απουσία του Μίκη Θεοδωράκη, η συμβολική του παρουσία μακριά από το Σύνταγμα και τους Έλληνες πολίτες, η σαφέστατη διαφοροποίησή του από έναν ενωτικό αγώνα κατά της οικονομικής δικτατορίας που δυναστεύει την πατρίδα μας, αποτελεί τρανή απόδειξη της λιγοστής θέλησης ή των κακών συμβουλών, την ώρα που η πατρίδα απαιτεί θυσίες και καλεί όσους τίμησε να την υπερασπισθούν… Και όμως, με τις μουσικές και τα τραγούδιά του, μπορεί να δώσει εκείνο το φύσημα που θα γκρεμίσει το σάπιο...
Σε αυτό το κάλεσμα λείπουν εκείνοι που τιμήθηκαν και έχουν αφήσει τους πολίτες βορά στα συστημικά όργανα της προπαγάνδας, του παρακράτους και των μηχανισμών διάσπασης και διάλυσης κινήσεων κατά του καθεστώτος… Η απουσία των επωνύμων είναι στα έργα… Από λόγια χορτάσαμε. Οι εκθέσεις ιδεών είναι καλές, αλλά απαιτείται πλέον να περάσουμε στην δράση. Και σε αυτή η δράση φαίνεται πως οι επώνυμοι –πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων- φαίνεται πως δεν θέλουν να συμμετέχουν…!
Και όμως, ετούτη η γη, ετούτη η πατρίδα, φωνάζει με απελπισία και μας καλεί ΟΛΟΥΣ σε έναν αγώνα για τα ιερά και όσια που μας παρέδωσαν οι παλιότεροι κι εμείς χαρίζουμε στα πόδια του καθεστώτος – δυνάστη μας…
Μεγάλες απουσίες, από μεγάλους άνδρες, δυστυχώς, είναι η αιτία της κατάπτωσης (και ίσως της τελικής πτώσης) που επικράτησε και που συνεχίζει να επικρατεί στην χώρα… Δ
Δυστυχώς, επτωχεύσαμε πρώτα σε κουράγιο εκείνων που έπρεπε να είναι προμετωπίδες…
Οποιαδήποτε άλλη πτώχευση αποτελεί λογικό επόμενο της μικρότητας όσων τιμήθηκαν…
Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά οι τιμημένοι να ανταποδώσουν την τιμή...
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου