Ασκώντας εμμέσως κριτική στους χειρισμούς του οικονομικού επιτελείου, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας υπαινίσσεται ότι τους τελευταίους 20 μήνες οι θυσίες των Ελλήνων έπεφταν σε ένα «βαρέλι δίχως πάτο».
Στο ερώτημα αν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες σε όσους υπουργούς χειρίστηκαν την πρώτη δανειακή σύμβαση με την τρόικα ο κ. Βενιζέλος είναι ξεκάθαρος: «Η δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την ευθύνη και το κόστος. Δεν υπάρχει δημοκρατική ασυλία», διαμηνύει και με απόλυτη σαφήνεια διαχωρίζει τα βάρη.
«Είναι άλλη η ευθύνη του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών που έχουν άμεση επαφή με χειρισμούς και άλλη η ευθύνη ενός υπουργού σε μη σχετικό υπουργείο», συμπληρώνει, ενώ επισημαίνει ότι το μείζον δεν είναι η τύχη ενός κυβερνητικού στελέχους።።።
, αλλά να μην παραμείνει η χώρα σε κρίση επί μακρόν.
Οταν καλείται να προβλέψει αν οι άνθρωποι που απέτυχαν στην εφαρμογή της πρώτης δανειακής σύμβασης θα πετύχουν στο δεύτερο μνημόνιο, ο κ. Βενιζέλος απαντά ότι δεν χρειάζεται να συζητάμε τα αυτονόητα.Μάλιστα ο υπουργός Αμυνας καλεί τον πρωθυπουργό να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες και «να σταλούν μηνύματα που να αλλάζουν την ατμόσφαιρα».
Οταν ερωτάται σχετικά με τη χρονική οριοθέτηση της περιόδου της υποχρεωτικής προσαρμογής, ο υπουργός Αμυνας αποκαλύπτει ότι ο σκληρός πυρήνας του προγράμματος θα διαρκέσει μέχρι το 2015, προειδοποιεί όμως ότι για τις επόμενες δεκαετίες απαιτείται πιστή εφαρμογή της εξίσωσης «υψηλός ρυθμός ανάπτυξης, βατό επιτόκιο δανεισμού και πρωτογενή πλεονάσματα».
«Τον Μάιο του 2010 προφανώς και γνωρίζαμε πως το πρόγραμμα δεν είναι ολοκληρωμένο», είναι η «βόμβα» που εξαπολύει ο κ. Βενιζέλος για το πρώτο μνημόνιο και καλεί τους δανειστές και εταίρους της χώρας να επιδείξουν «διορατικότητα, αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα».፣፣
-Αποδεικνύεται ότι το μνημόνιο απέτυχε. Υπάρχουν ευθύνες για την αποτυχία στα πρόσωπα που το χειρίστηκαν;
Η δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την ευθύνη και το κόστος. Δεν υπάρχει δημοκρατία που είναι ανεύθυνη. Δεν υπάρχει δημοκρατική ασυλία. Αρα η κυβέρνησή μας κρίνεται. Και κρίνεται καθημερινά και κρίνεται σκληρά, και για όλα τα καλά και για όλα τα αρνητικά πιστωνόμαστε ή χρεωνόμαστε. Αυτό δεν αρνήθηκε ποτέ κανείς να το παραδεχτεί, γιατί θα ήταν και αφέλεια.
-Να υποθέσω ότι η άποψή σας αυτή ισχύει μόνο για τους διαχειριστές των οικονομικών ή μήπως συνολικά το κυβερνητικό σχήμα έχει φτάσει σε αδιέξοδο;
Σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα υπάρχει κυβερνητική αλληλεγγύη και συλλογική κυβερνητική ευθύνη. Βεβαίως είναι άλλη η ευθύνη του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, που έχουν άμεση επαφή με χειρισμούς, και άλλη η ευθύνη ενός υπουργού σε μη σχετικό υπουργείο ή ενός υφυπουργού. Ωστόσο είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και αλληλέγγυοι και έχουμε πλήρη συνείδηση όχι απλώς και μόνο της πολιτικής, αλλά και της ιστορικής μας ευθύνης.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι τώρα να καταλογίζουμε τις ευθύνες που ούτως ή άλλως υπάρχουν και τις αναλαμβάνουμε, διότι στόχος μας δεν είναι να μείνουμε με τις ευθύνες. Στόχος μας είναι να μείνουμε με τη σφραγίδα μιας επιτυχίας όπως η υπέρβαση της κρίσης. Αυτό διεκδικούμε τώρα. Το θέμα δεν είναι να επιμερίσουμε εσωτερικά τις ευθύνες.
Το θέμα είναι να μην αναλάβει η χώρα την ευθύνη της μακράς παραμονής στην κρίση. Γι’ αυτό στόχος μας είναι η υπέρβαση και η επιτυχία σε τελική ανάλυση. Πρέπει να ξαναμιλήσουμε για έναν στόχο και την ανάγκη να πετύχει η χώρα. Επιθετικά και όχι αμυντικά.
-Οι πολίτες θεωρούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει πετύχει, ρωτάνε αν έχουν εχέγγυα ότι το δεύτερο μνημόνιο θα είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο και ανησυχούν ότι οι θυσίες τους δεν θα πιάσουν τόπο.
Οι θυσίες πρέπει να πιάσουν τόπο. Για να πιάσουν τόπο οι θυσίες όμως πρέπει να βάλουμε πάτο στο βαρέλι μέσα στο οποίο θέλουμε να πέφτουν οι θυσίες, προκειμένου να πετύχουμε τη δημοσιονομική ανασυγκρότηση, τα πρωτογενή πλεονάσματα και να θέσουμε υπό έλεγχο το χρέος, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα η οποία δεν έχει ανάγκη από ειδικά πακέτα στήριξης, ούτε είναι ο αποσυνάγωγος της οικονομικής και νομισματικής ένωσης.
Για να μπει ο πάτος στο βαρέλι πρέπει να λυθεί το ζήτημα της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Και πρέπει να λυθεί με έναν τρόπο που όχι απλώς θα το συμφωνήσουμε εμείς με την τρόικα, αλλά με έναν τρόπο που θα γίνει αποδεκτός από τις διεθνείς αγορές και από τους οίκους αξιολόγησης.
Εάν γίνει αυτό, θα χαλαρώσει η πίεση που αυτή τη στιγμή υφίστανται οι ελληνικές τράπεζες. Θα λυθεί το πρόβλημα της δικής τους ρευστότητας και αυτό θα επιτρέψει στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα να επανέλθει στην πραγματική οικονομία. Γιατί τώρα σε πολύ μεγάλο βαθμό απουσιάζουν οι ελληνικές τράπεζες από την ελληνική πραγματική οικονομία. Δεν βοηθούν τις επιχειρήσεις στον βαθμό που πρέπει, δεν χρηματοδοτούν την ανάπτυξη, άρα δεν βοηθούν στην απασχόληση.
Οι τράπεζες είναι το κομβικό σημείο για να δούμε αν το σχέδιο ολοκληρώνεται και πετυχαίνει. Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε ανασχέσει την ύφεση, θα έχουμε προοπτική να μπούμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα υπάρχει τζίρος, θα υπάρχει απόδοση στα φορολογικά και άλλα εισπρακτικά μέτρα, άρα θα πετύχει το πρόγραμμα και δημοσιονομικά.
Δεν μπορεί συνεπώς να βλέπουμε την όλη προσπάθεια από την οπτική γωνία των μέτρων και της δημοσιονομικής απόδοσης μόνο. Πρέπει να το δούμε και από την άλλη πλευρά. Πρέπει να το δούμε από την πλευρά της βιωσιμότητας του χρέους. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται η κατάσταση των τραπεζών που λειτουργεί ως καταλύτης, ως αμορτισέρ της οικονομίας, και αυτή είναι τούτη τη στιγμή η στρατηγική που πρέπει να εφαρμόσουμε ως χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου