“Η Ελλάδα δεν είναι δική μας. Τη δανειστήκαμε απ' τα παιδιά μας” έγραφε ένα από τα λιγοστά – πλην όμως ευρηματικών μηνυμάτων – πανό που κρατούσαν οι “αγανακτισμένοι” πολίτες που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και στις άλλες κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων.
Να ναι άραγε η αγωνία για το μέλλον και το μέλλον των επόμενων γενεών η “συγκολλητική ουσία” που ένωσε όλο αυτό το ετερόκλιτο πλήθος ανθρώπων, κάθε κοινωνικής τάξης, ηλικίας, μόρφωσης, επαγγέλματος; Είναι το πιθανότερο. Το σίγουρο όμως είναι πως όλο αυτό το πλήθος, αποκλίνει των επαγγελματιών “διαδηλωτών”, είναι κομματικά αχρωμάτιστο, δεν εμφορείται από οιονδήποτε οπαδισμό και συνιστά ίσως τη σημαντική εκείνη μερίδα πολιτών που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ως “αδιευκρίνιστη ψήφος”.
Είναι πολίτες που στήριξαν το “ευρωπαϊκό όραμα”, που πίστεψαν την καθοδήγηση των πολιτικών ηγεσιών τους – παρά τις ουσιώδεις, όπως αποδεικνύεται, ενστάσεις των ευρωσκεπτικιστών – που έζησαν το όνειρο της επίπλαστης ευημερίας των δανεικών, τα οποία έγιναν σήμερα βραχνάς και απειλούν να γυρίσουν τη χώρα δεκαετίες πίσω.
Πέραν λοιπόν της αγωνίας για το μέλλον είναι και διάψευση των προσδοκιών που συσπειρώνει το πλήθος της αγανάκτησης. Προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή που καλλιεργήθηκαν εντέχνως για να αποπροσανατολίσουν ένα κόσμο που πίστεψε ότι θα συμμετείχε αναλογικά στο μέρισμα πλούτου, αλλά που διαπιστώνει ότι αυτό έγινε πλεόνασμα πλούτου για λίγους.
Κι αν είναι αυτοί οι λίγοι που σήμερα θέτουν εκβιαστικά διλήμματα τύπου “κι άλλες θυσίες ή έξοδο απ' το ευρώ και χρεοκοπία”, την Τετάρτη πήραν μάλλον μια πρώτη απάντηση. Διότι, φάνηκε πως υπάρχουν αρκετοί Έλληνες, που άρχισαν πλέον να αντιλαμβάνονται ότι τα διλήμματα είναι προσχηματικά. Πως για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα δεν φταίνε όλοι, επειδή δεν τα φάγανε όλοι!!
Πως κύριοι υπαίτιοι για το διαφαινόμενο αδιέξοδο που απειλεί τον τόπο, είναι ορισμένοι πολιτικοί και κάποιοι μεγαλο-επιχειρηματίες που συναλλάχθηκαν μέσω του κράτους, εις βάρος του κράτους, που συγκέντρωσαν πλούτο (είτε με ακατάσχετη φοροδιαφυγή ή εισφοροδιαφυγή, είτε με ευνοϊκές συμβάσεις παραχώρησης έργων από το δημόσιο) και που τώρα, αρνούμενοι το μερτικό της δικής τους ευθύνης και φυσικά τη συμμετοχή τους στις “θυσίες”, περιμένουν στην άκρη να επωφεληθούν της επόμενης ευκαιρίας...
Ουδείς γνωρίζει αν θα το επιτύχουν και αυτή τη φορά. Όπως ουδείς μπορεί να προβλέψει αν το “ξύπνημα” των Ελλήνων θα είναι διαρκές, ώστε το κίνημα των “αγανακτισμένων” να αποκτήσει πολιτική υπόσταση – ικανή να επηρεάσει ή να διαμορφώσει τις εξελίξεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου