Μια τοποθέτηση του ισλαμιστή Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας προς τους πρεσβευτές των χωρών μελών της ΕΕ στην Άγκυρα πρόσφατα, αποτελεί την αιτία της δημόσιας πλέον εκδήλωσης πανικού από τους Υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου.
Ο κ. Νταβούτογλου συμβούλεψε τους Ευρωπαίους διπλωμάτες να μην βασίζονται στις δικές τους γνώσεις και τις θέσεις της ΕΕ για το Κυπριακό, τις οποίες θεωρεί ελλιπείς, λανθασμένες,
ακόμα και «ανέντιμες», διότι η ΕΕ δεν τηρεί υποσχεμένα, δήθεν, προς της Άγκυρα. Θα πρέπει, τους είπε, να απευθυνθούν προς την Γενική Γραμματεία και τον Γραμματέα του ΟΗΕ. Έτσι θα μάθουν, η Καγκελάριος Μέρκελ και οι άλλοι, που αντίθετα με την Τουρκία δεν αγνοούν την κρατική υπόσταση της Κύπρου, τι ακριβώς συμβαίνει, ποιος είναι διαλλακτικός και ποιος δεν είναι, ποιος είναι που φταίει, ποιος είναι το θύμα και ποιος θύτης και τι είναι που πρέπει να γίνει για να δοθεί ένα τέλος στο ζήτημα.
Είναι προφανές τι συμβαίνει. Όσο δύναμη και να έχει η Άγκυρα, όσους εκβιασμούς και να κάνει, όσους πατρώνες και να διαθέτει όπως η Βρετανία, όσο κραυγαλέα ανεπαρκείς και να είναι η διπλωματία της Αθήνας και της Λευκωσίας, που είναι, την ΕΕ η Τουρκία δεν μπορεί να την ποδηγετήσει.
Η αδυναμία αυτή της Άγκυρας ενισχύεται και από άλλους τρείς παράγοντες. Ο ένας είναι ο αυξανόμενος θεσμικός ρόλος που η Κύπρος αποκτά με την ιδιότητά της ως κράτους- μέλους της ΕΕ. Ο δεύτερος λόγος είναι ο αυξανόμενος ρόλος των πλουραλιστικών θεσμών της ΕΕ όπως είναι το Ευρωκοινοβούλιο και άλλων συναφών θεσμών της Ευρώπης όπως είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης και οργανισμοί όπως η ΟΑΣΕ. Εδώ να μου επιτραπεί μια κεφαλαιώδης παρατήρηση. Στο πλαίσιο της μεγαλομανίας των ισλαμοπασάδων, η Άγκυρα προσπαθεί να αλώσει τις Προεδρίες, και τις Γραμματείες τέτοιων οργανισμών. Τελευταίο παράδειγμα είναι η εξελισσόμενη προσπάθεια της Άγκυρας να κερδίσει την προεδρία της ΟΑΣΕ. Πέραν όμως της μεγαλομανίας, υποκρύπτεται η παλιά και αποτελεσματική οθωμανική συνταγή της παράκαμψης, μέσω βραχυκύκλωσης, των διαδικασιών λήψεως αποφάσεων με τον έλεγχο της κορυφής της πυραμίδας του συστήματος.
Ο τρίτος παράγοντας που ενισχύει την αδυναμία της Άγκυρας είναι οι επιμέρους γεωπολιτικές εξελίξεις, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο στο ζήτημα των υδρογονανθράκων. Η εξέλιξη αυτή συνυφασμένη με την γιγάντωση της αντιπαράθεσης της ισλαμικής πλέον Τουρκίας με το Ισραήλ, προσθέτει στο σκηνικό «εξωγενείς» παράγοντες που η Άγκυρα δεν μπορεί πλέον με την παλιά ευκολία και ευχέρεια, να ελέγχει.
Επείγεται λοιπόν η Άγκυρα, να «κλείσει» το Κυπριακό. Και κλείσιμο σημαίνει κατάλυση του κράτους και ταυτόχρονη κατάλυση της όποιας πολιτικής αυτονομίας όλων των κατοίκων της Κύπρου.
Κλειδί για το κλείσιμο το Κυπριακού είναι πλέον η Γραμματεία του ΟΗΕ. Εκεί είναι που η Άγκυρα έχει κάνει τη μεγαλύτερη και μακροχρόνια επένδυσή της ελέγχοντας την κορυφή της πυραμίδας του συστήματος της Γραμματείας και βραχυκυκλώνοντας τον τρόπο λειτουργίας της.
Η Γραμματεία του ΟΗΕ είναι πλέον εξαπτέρυγο της Άγκυρας. Αυτό συντελέστηκε τα τελευταία 30 χρόνια, ως αποτέλεσμα όμως της αμερικανικής και όχι της τουρκικής διπλωματίας. Ήταν αμερικανική στρατηγική απόφαση να εξαγνισθεί ο ρόλος της Τουρκίας στην Κύπρο ώστε να διευκολύνονται οι στρατηγικοί σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον για τον έλεγχο του Μεσανατολικού χώρου. Η στρατηγική αυτή έχει όνομα: είναι το Δόγμα Wohlstetter για την Τουρκία. Η εφαρμογή του άρχισε στα πρώτα τρία χρόνια της Προεδρίας Ρέηγκαν (1981-1984) όταν αποφασίσθηκε η διάθεση 17 δις δολαρίων για δέκα συνεχή χρόνια ώστε η Ανατολική Τουρκία (Κουρδιστάν) για να γίνει αμερικανικό εφαλτήριο για αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή (υπεύθυνος υλοποίησης της στρατηγικής αυτής υπήρξε ο τότε Υφυπουργός Άμυνας Richard Perle ο οποίος προτού αναλάβει το αξίωμα υπήρξε έμμισθος της Άγκυρας)
Για να αποδεσμεύονται τα κονδύλια αυτά από το αμερικανικό Κογκρέσο απρόσκοπτα, η Τουρκία έπρεπε να πάψει να είναι ο φταίχτης στο Κυπριακό. Αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την σφραγίδα του ΟΗΕ. Έτσι η αμερικανική διπλωματία επιστράτευσε τη Γραμματεία του ΟΗΕ. Η πρώτη χειροπιαστή επιτυχία της αμερικανικής αυτής στρατηγικής ήταν η συνάντηση κορυφής 1984-1985. Τότε όλα έγιναν κατ’ υπαγόρευση της Ουάσιγκτον ώστε να θεωρηθεί η Κύπρος φταίχτης, να εξαγνισθεί η Τουρκία και να πεισθεί το Κογκρέσο να ανοίξει τις στρόφιγγες των δισεκατομμυρίων για την Τουρκία. Έτσι και έγινε.
Από τότε μέχρι σήμερα αυτή είναι η στρατηγική και αυτό το ζητούμενο. Η Συνάντηση Κορυφής του 1984-1985 υπήρξε ο προπομπός του 2004. Μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν. Στα πρόθυρα του πανικού λοιπόν, τρέχουν Δρούτσας και Κυπριανού να προκαταλάβουν τα εξαπτέρυγα της Άγκυρας στον ΟΗΕ. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη του αδιέξοδου της όποιας στρατηγικής της Αθήνας και της Λευκωσίας και της τελμάτωσης της «κυπριακής ιδιοκτησίας» των συνομιλιών.
Υ.Γ: Για την τεκμηρίωση όλων των παραπάνω και ειδικά για τον αμερικανικό ρόλο το 1984-1985, δες Marios L. Evriviades, The US and Cyprus: The Politics of Manipulation in the 1985 UN Cyprus High Level Meeting, Athens Institute of International Relations, (Paper No. 3), 1992.
Για το Δόγμα Wohlstetter και τα συναφή, δες Eur. L. Evriviades, US – Turkey Contingency Planning and Soviet Reaction, 1979-1983, Athens: Defence Analyses Institute, 2001.
Ο κ. Νταβούτογλου συμβούλεψε τους Ευρωπαίους διπλωμάτες να μην βασίζονται στις δικές τους γνώσεις και τις θέσεις της ΕΕ για το Κυπριακό, τις οποίες θεωρεί ελλιπείς, λανθασμένες,
ακόμα και «ανέντιμες», διότι η ΕΕ δεν τηρεί υποσχεμένα, δήθεν, προς της Άγκυρα. Θα πρέπει, τους είπε, να απευθυνθούν προς την Γενική Γραμματεία και τον Γραμματέα του ΟΗΕ. Έτσι θα μάθουν, η Καγκελάριος Μέρκελ και οι άλλοι, που αντίθετα με την Τουρκία δεν αγνοούν την κρατική υπόσταση της Κύπρου, τι ακριβώς συμβαίνει, ποιος είναι διαλλακτικός και ποιος δεν είναι, ποιος είναι που φταίει, ποιος είναι το θύμα και ποιος θύτης και τι είναι που πρέπει να γίνει για να δοθεί ένα τέλος στο ζήτημα.
Είναι προφανές τι συμβαίνει. Όσο δύναμη και να έχει η Άγκυρα, όσους εκβιασμούς και να κάνει, όσους πατρώνες και να διαθέτει όπως η Βρετανία, όσο κραυγαλέα ανεπαρκείς και να είναι η διπλωματία της Αθήνας και της Λευκωσίας, που είναι, την ΕΕ η Τουρκία δεν μπορεί να την ποδηγετήσει.
Η αδυναμία αυτή της Άγκυρας ενισχύεται και από άλλους τρείς παράγοντες. Ο ένας είναι ο αυξανόμενος θεσμικός ρόλος που η Κύπρος αποκτά με την ιδιότητά της ως κράτους- μέλους της ΕΕ. Ο δεύτερος λόγος είναι ο αυξανόμενος ρόλος των πλουραλιστικών θεσμών της ΕΕ όπως είναι το Ευρωκοινοβούλιο και άλλων συναφών θεσμών της Ευρώπης όπως είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης και οργανισμοί όπως η ΟΑΣΕ. Εδώ να μου επιτραπεί μια κεφαλαιώδης παρατήρηση. Στο πλαίσιο της μεγαλομανίας των ισλαμοπασάδων, η Άγκυρα προσπαθεί να αλώσει τις Προεδρίες, και τις Γραμματείες τέτοιων οργανισμών. Τελευταίο παράδειγμα είναι η εξελισσόμενη προσπάθεια της Άγκυρας να κερδίσει την προεδρία της ΟΑΣΕ. Πέραν όμως της μεγαλομανίας, υποκρύπτεται η παλιά και αποτελεσματική οθωμανική συνταγή της παράκαμψης, μέσω βραχυκύκλωσης, των διαδικασιών λήψεως αποφάσεων με τον έλεγχο της κορυφής της πυραμίδας του συστήματος.
Ο τρίτος παράγοντας που ενισχύει την αδυναμία της Άγκυρας είναι οι επιμέρους γεωπολιτικές εξελίξεις, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο στο ζήτημα των υδρογονανθράκων. Η εξέλιξη αυτή συνυφασμένη με την γιγάντωση της αντιπαράθεσης της ισλαμικής πλέον Τουρκίας με το Ισραήλ, προσθέτει στο σκηνικό «εξωγενείς» παράγοντες που η Άγκυρα δεν μπορεί πλέον με την παλιά ευκολία και ευχέρεια, να ελέγχει.
Επείγεται λοιπόν η Άγκυρα, να «κλείσει» το Κυπριακό. Και κλείσιμο σημαίνει κατάλυση του κράτους και ταυτόχρονη κατάλυση της όποιας πολιτικής αυτονομίας όλων των κατοίκων της Κύπρου.
Κλειδί για το κλείσιμο το Κυπριακού είναι πλέον η Γραμματεία του ΟΗΕ. Εκεί είναι που η Άγκυρα έχει κάνει τη μεγαλύτερη και μακροχρόνια επένδυσή της ελέγχοντας την κορυφή της πυραμίδας του συστήματος της Γραμματείας και βραχυκυκλώνοντας τον τρόπο λειτουργίας της.
Η Γραμματεία του ΟΗΕ είναι πλέον εξαπτέρυγο της Άγκυρας. Αυτό συντελέστηκε τα τελευταία 30 χρόνια, ως αποτέλεσμα όμως της αμερικανικής και όχι της τουρκικής διπλωματίας. Ήταν αμερικανική στρατηγική απόφαση να εξαγνισθεί ο ρόλος της Τουρκίας στην Κύπρο ώστε να διευκολύνονται οι στρατηγικοί σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον για τον έλεγχο του Μεσανατολικού χώρου. Η στρατηγική αυτή έχει όνομα: είναι το Δόγμα Wohlstetter για την Τουρκία. Η εφαρμογή του άρχισε στα πρώτα τρία χρόνια της Προεδρίας Ρέηγκαν (1981-1984) όταν αποφασίσθηκε η διάθεση 17 δις δολαρίων για δέκα συνεχή χρόνια ώστε η Ανατολική Τουρκία (Κουρδιστάν) για να γίνει αμερικανικό εφαλτήριο για αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή (υπεύθυνος υλοποίησης της στρατηγικής αυτής υπήρξε ο τότε Υφυπουργός Άμυνας Richard Perle ο οποίος προτού αναλάβει το αξίωμα υπήρξε έμμισθος της Άγκυρας)
Για να αποδεσμεύονται τα κονδύλια αυτά από το αμερικανικό Κογκρέσο απρόσκοπτα, η Τουρκία έπρεπε να πάψει να είναι ο φταίχτης στο Κυπριακό. Αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την σφραγίδα του ΟΗΕ. Έτσι η αμερικανική διπλωματία επιστράτευσε τη Γραμματεία του ΟΗΕ. Η πρώτη χειροπιαστή επιτυχία της αμερικανικής αυτής στρατηγικής ήταν η συνάντηση κορυφής 1984-1985. Τότε όλα έγιναν κατ’ υπαγόρευση της Ουάσιγκτον ώστε να θεωρηθεί η Κύπρος φταίχτης, να εξαγνισθεί η Τουρκία και να πεισθεί το Κογκρέσο να ανοίξει τις στρόφιγγες των δισεκατομμυρίων για την Τουρκία. Έτσι και έγινε.
Από τότε μέχρι σήμερα αυτή είναι η στρατηγική και αυτό το ζητούμενο. Η Συνάντηση Κορυφής του 1984-1985 υπήρξε ο προπομπός του 2004. Μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν. Στα πρόθυρα του πανικού λοιπόν, τρέχουν Δρούτσας και Κυπριανού να προκαταλάβουν τα εξαπτέρυγα της Άγκυρας στον ΟΗΕ. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη του αδιέξοδου της όποιας στρατηγικής της Αθήνας και της Λευκωσίας και της τελμάτωσης της «κυπριακής ιδιοκτησίας» των συνομιλιών.
Υ.Γ: Για την τεκμηρίωση όλων των παραπάνω και ειδικά για τον αμερικανικό ρόλο το 1984-1985, δες Marios L. Evriviades, The US and Cyprus: The Politics of Manipulation in the 1985 UN Cyprus High Level Meeting, Athens Institute of International Relations, (Paper No. 3), 1992.
Για το Δόγμα Wohlstetter και τα συναφή, δες Eur. L. Evriviades, US – Turkey Contingency Planning and Soviet Reaction, 1979-1983, Athens: Defence Analyses Institute, 2001.
http://elladasimera.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου