Κρατήστε τη Γερμανία στο ευρώ

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Ολοι θεώρησαν ότι η Γερμανία θα έβαζε πάντοτε τη μεγάλη της σφραγίδα στο ευρώ. Θυμηθείτε τις κριτικές όταν το ευρώ βρέθηκε κάτω από το δολάριο. Αυτό άλλαξε όταν το πετρέλαιο πήρε την ανηφόρα, ενώ το ευρώ, στο μεταξύ, είχε βρει τη δύναμή του. Αν αλήθεια, με κάποιο «μαγικό» τρόπο, η ισοτιμία μεταξύ δολαρίου και ευρώ κλείδωνε στην απόλυτη μονάδα ή, ακόμη πιο φανταστικό, συμμετείχε και το γιεν στο ισόπλευρο τρίγωνο, τότε η παγκόσμια οικονομία θα άλλαζε όψη.
Το θέμα όμως με τις ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων είναι ότι αυτό που τελικά αντανακλά μια ισοτιμία είναι η πραγματική δύναμη των οικονομικών περιφερειών, που εξακολουθούν να διαθέτουν τα κράτη. Ομως, η εγγυήτρια του ευρώ Γερμανία ακολούθησε, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, μια επιθετικότατη οικονομική πολιτική για την ανταγωνιστικότητα. Το σύμφωνο μεταξύ εργοδοσίας, συνδικάτων και κυβέρνησης, που εγγυήθηκε τη σταθερότητα αμοιβών, τιμών και θέσεων εργασίας, έκανε τη γερμανική βιομηχανία και τις γερμανικές εργαλειομηχανές το απόλυτα επιτυχημένο όπλο εξαγωγών.
Σκεφτείτε πως το 2007 η Γερμανία αύξησε κατά 3 μονάδες τον ΦΠΑ, αλλά μείωσε τις εργοδοτικές κρατήσεις! Περιορισμός της εσωτερικής κατανάλωσης, το αντίθετο απ’ αυτό που όλοι περιμένουν από τους «πλούσιους» Γερμανούς και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ό,τι το χειρότερο για τους ήδη στριμωγμένους Ευρωπαίους και άλλους διεθνείς ανταγωνιστές της. Το αποτέλεσμα είναι η Γερμανία να εμφανίζει εμπορικό πλεόνασμα κοντά στο 7% του ΑΕΠ, μεγαλύτερο και από το διάσημο της Κίνας, που αναλογεί σε 4,2% του εγχώριου προϊόντος της.
Το πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι ότι ενώ απάντησε καταλυτικά σ’ ένα από τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας, ιδιαίτερα σε μια Ενωση κρατών όπως είναι η Ευρωπαϊκή, δεν έλυσε τα άλλα δύο. Ετσι, η μεταφορά κεφαλαίων γίνεται πλέον με ασφάλεια, ακρίβεια και χωρίς συναλλαγματικό κίνδυνο. Η αγορά εργασίας, όμως, δεν έγινε ποτέ ενιαία. Ούτε διάθεση κινητικότητας υπάρχει, ούτε εύκολο είναι, ούτε τα εμπόδια έχουν πραγματικά εξαφανιστεί. Ο άνεργος παραμένει άνεργος στον τόπο του, όποια γλώσσα κι αν μιλά.
Επιπλέον, η δημοσιονομική προσέγγιση κλειδώθηκε στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, έμεινε όμως νεκρό γράμμα, αφού οι φορολογικοί συντελεστές συνέχισαν να εξυπηρετούν την πολιτική για την ανταγωνιστικότητα των διαφορετικών κρατών, όπως έδειξε η μέχρις υστάτων εμμονή της Ιρλανδίας να κρατήσει το χαμηλό ποσοστό φορολόγησης, απέναντι στις πιέσεις των σωτήρων της.
Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ είναι η χειρότερη λύση. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι διαχειριστές των «περιφερειών» είναι να μαζεύουν τον πληθωρισμό, να εμποδίζουν τα εύκολα δάνεια και, κυρίως, να μην επιτρέπουν καμία αύξηση κόστους, με πρώτο αυτό της εργασίας, αν κάτι απ’ αυτά είναι χειρότερο από εκείνο της Γερμανίας. Ο εσωτερικός ανταγωνισμός στη Ζώνη του Ευρώ είναι ένας ανταγωνισμός κόστους. Και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει κανείς στην Ευρωζώνη είναι να κάνει όσα κάνει τόσο καλά, όσο ποτέ δεν θα μπορέσει να τα πετύχει ο παραγωγός της εγγυήτριας του ευρώ. Υπάρχει κάτι άλλο, εκτός από τον ήλιο και τη θάλασσα;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ